Ada Krowinkel

Bali

Ik had ineens helemaal geen zin meer in Bali. Gedoe op het vliegveld van Adelaide waarvan ik vertrok, niet slapen, bloedheet bij aankomst en ik miste mijn vrienden waarmee ik bijna drie weken was opgetrokken. Wat doe ik in Bali? Waarom niet gewoon overgestapt en doorgegaan naar Breda? Er zit daar een man al weken op mij te wachten. Het huis is helemaal gekuist, er is gewassen, gerepareerd en ik hoef alleen nog maar door te geven wat ik wil eten als ik thuiskom, zelfs de melk staat al klaar in de koelkast voor mijn cappuccino. 

Lees meer >> | 94 keer bekeken

Kelly Hill Caves

Die benen, ik kan het niet helpen. Van die dikke vrouwenbenen, onder een kort broekje, zo’n soort beigekleurig rangerbroekje. Ken je dat? Het zit strak om de ronde billen, ik zou zeggen, iets te strak. Het leidt mij af. Ik blijf naar die benen kijken en naar dat broekje. Ik wil dat helemaal niet, ik wil horen wat de man zegt. Het is interessant. We zijn in de Kelly Hill Caves op Kangeroo Island, een eiland vlakbij  Adelaide, Australie. Die caves zijn werkelijk prachtig. Ik geniet met volle teugen, maar die benen, die houden mij bezig. Mooie benen, maar vrouwelijk, van die vleselijke benen, bij de dijen dik en gevuld, mooie knieën, de kuiten rond aan de achterkant. 

Lees meer >> | 164 keer bekeken

Ibis

Ik tref het niet, ook bij het Ibis hotel in Melbourne moet ik zeker 12 treden op, zonder leuning, om in de lobby te komen. In Sydney hoefde ik slechts vijf treden te gaan. Normaal geen punt, maar wel met een koffer van ongeveer 18 kg. Aangezien de Aussies zeer bereidwillig zijn, grijp ik een jonge God in zijn nek en hij vliegt met mijn koffer naar boven. Ik mag vóór gaan met inchecken en hij schenkt mij een parelwitte glimlach. 

Lees meer >> | 102 keer bekeken

All day boat neck tanks

Wat heb je zoal gedaan op je eerste dag in Melbourne? Nou gewoon op  lingerieafdelingen gelopen. Wat ik normaal vermijd als de pest doe ik hier op mijn eerste dag. Ik ben nu twee weken op reis, ik verblijf op verschillende locaties. Hoe verder ik in de tijd kom, hoe meer dingen ik kwijt raak. Niet dat mijn koffer nu gemakkelijk dicht gaat, in het geheel niet. Gelukkig heb ik overgewicht wat ik in de strijd kan gooien, maar dit geheel terzijde.

Lees meer >> | 97 keer bekeken

Sydney

Sydney

Daar ben ik dan, in Sydney, onderweg naar goede vrienden verderop in Australie.

Het is nog vroeg als ik bij de balie van mijn hotel sta, te vroeg om in te checken. De balieman, een grijsharige heer, keurig in het pak zegt dat hij zijn best gaat doen zodat ik vroeger mijn kamer in kan. Ik weet niet wat hij gaat doen, maar het klinkt in ieder geval vriendelijk. Ik laat mijn koffer achter en ga een cappuccino drinken in het koffietentje naast het hotel. 

Lees meer >> | 126 keer bekeken

Memories from heaven

Het zijn slechts 70 stappen. 70 keer zet ik een stap, langs graven, over een mooi pad, langs een oude grafsteen en een hek rondom een graf. Waarom een hek? Na 70 stappen sta ik bij het graf, begroeid met klimop en met een beeld op een granieten sokkel. Een lampje met een deurtje waar ik een lichtje in kan zetten. Het is zomer, niet deze zomer, maar van een paar jaar geleden.

Vijf dagen lang begin ik elke ochtend met die 70 stappen vanaf het baarhuisje op de begraafplaats. Deze week schilder ik buiten. Het baarhuisje, ooit een plek voor overledenen, is nu een schuilplaats. Veel kunstenaars werken hier in deze bijzondere omgeving, ieder een paar dagen. Nieuwsgierige mensen lopen langs. Ik spreek met hen en hoor bijzondere verhalen.

Op 70 stappen van mij ligt mijn overleden geliefde. Het is een mooi begin van mijn artist-in-residence. Vanuit deze ervaring maak ik nieuwe schilderijen die ik later in mijn atelier afmaak. Ik werk hard tussen de gesprekken door. Het moet eruit en het komt eruit. De titel zegt alles.

Memories from Heaven

Lees meer >> | 176 keer bekeken

Japanes devil

Regelmatig vragen mensen me hoe een schilderij bij mij ontstaat. Begin ik met schetsen of een duidelijk idee? Eigenlijk begin ik met niets. Zelfs als ik een idee heb, verandert het uiteindelijk totaal. Ik laat het proces gewoon gebeuren.

Neem bijvoorbeeld een oude bloemetjesjurk die ik ooit kreeg met de gedachte: 'Zij kan alles gebruiken, en ik ben het kwijt.' Ik trek een lijn op het doek, en dan nog een. Het hoeft niets specifieks te worden. Dit is het moeilijkste deel—kan ik het resultaat loslaten? Meestal wel, maar soms niet.
Sommige doeken liggen jaren te wachten. Het is juist op het moment dat ik het loslaat, dat de magie begint.

'Japanese devil' ontstond in een periode waarin duivels mijn gedachten beheersten. Waar dat vandaan kwam? Geen idee, die duivels waren er ineens. Dit doek ontstond vrij gemakkelijk, misschien door die bloemetjesjurk. Een bloemetjesjurk staat toch ergens voor. Iets degelijks, iets nets. Zodra het woord 'netjes' voor mijn geestesoog voorbij komt, gebeurt er iets. Ik ben allergisch voor 'netjes en keurig', en dan kan er zomaar een duivel verschijnen, een Japanese devil —in een bloemetjesjurk.

Lees meer >> | 160 keer bekeken

Pegasus

Ken je dat gevoel? Wanneer iemand over je schouder meekijkt en je meteen blokkeert? Laat staan een hele groep die meekijkt! Maar als kunstenaar is er altijd een uitweg.

Een paar jaar geleden deed ik mee aan een openbare schildersessie, waar kunstenaars op muziek werkten. Het publiek was klein, maar ik voelde hun ogen op mij gericht. Ik trok een lijn, nog een lijn, verbond ze, pakte mijn verf en vulde in. Het voelde zielloos.

Het publiek vond het echter prachtig. Na afloop waren de mensen enthousiast, hoewel het werk nog niet af was. Ik wilde het niet verkopen; ik werd er niet blij van.

Veel later vond ik het doek weer terug tussen mijn andere werken. Alleen in mijn atelier voltooide ik het werk in een flits. Zonder nadenken, greep ik kleuren en kon niet meer stoppen. Ik voelde me als een vliegend paard door de blauwe lucht. Mijn geliefde zwart-wit blokjes verschenen, mijn poging om orde te scheppen in de wilde vlucht van mijn gedachten. Voel jij je ook weleens als een vliegend paard?

Lees meer >> | 156 keer bekeken

Niki

Niki

Ik kijk naar mijn moeder die staat te strijken, een berg was links van haar en een net stapeltje was rechts van haar. Ik sta hand in hand met Niki, de glas-in-lood schuifdeuren achter mijn moeder staan open en ik kijk naar de opgemaakte bedden in de donkere tussenkamer, de slaapkamer waar mijn twee broers en ik slapen.

Lees meer >> | 208 keer bekeken

Dansles

Daar sta ik op het open balkon, de wind waait onder mijn rok, ik heb het stervenskoud. Maar we doen net of we het niet koud hebben want we gaan voor het eerst naar dansles. Ik weet niet meer wie er mee kwam, maar ineens waren de vriendinnen het eens, we gaan dansen en wel in Rotterdam. We zijn onderweg naar Meyer et Fils. Het is onze eerste dansles en we staan met spanning in de tram in het open gedeelte. Een open tussenstuk tussen de 2 wagons in op een vloer van houten latjes. Ik heb speciaal schoenen voor de dansles gekocht en ook mijn vriendinnen staan te blauwbekken in de koude tochtige tram. Het is winter, het vriest en daar staan we met onze hakjes, nylons en korte rokjes.

In die tijd droegen vrouwen geen broeken, in ieder geval niet op de school waar ik zat. Daar was het zelfs verboden. Als je dan toch zo nodig een broek aan wilde trekken, moest je daar overheen een rok aan doen. Ik zat op een nonnenschool, misschien verklaart dat alles. Ik kan me nog herinneren dat Lenie Jansen uit de klas, een vettig kind, zomaar ineens met een lange broek op school kwam zonder rok. Iedereen sprak er schande van. Het kind werd dan ook acuut naar huis gestuurd. Het feit dat ik me dat na meer dan 60 jaar nog kan herinneren, zegt veel.

Maar goed, we staan in de tram vol verwachting van onze eerste dansles. In Rotterdam moeten we nog een stuk lopen op onze wiebelende hakjes met inmiddels bevroren tenen. In de dansschool is het lekker warm. We gaan aan de kant zitten en de leraar doet de eerste stappen voor.

Dan moeten de jongens de meisjes vragen voor een dans en dan zit je daar met van die leuke hakjes te wachten tot een of ander puistenjong je komt halen. Dan ben je nog blij ook, want er zijn altijd meer meisjes dan jongens.

Ook de jongens zijn zenuwachtig, ze stinken soms een uur in de wind van de zweetoksels. Nee, het was geen feest. Ik heb uiteindelijk maar één cursus gedaan, ik had genoeg geleerd en verrekte het nog langer in een tochtige tram te staan.

Lees meer >> | 246 keer bekeken