Ada Krowinkel

Airbnb

Airbnb

‘The host will give you the key when you arrive.’ 

Dat klinkt meer dan geruststellend. Wij tuffen van midden Frankrijk naar Parijs, we hebben geen haast, Stephane wacht op ons. Stephane is onze host, wij mogen in zijn appartement logeren de dagen dat we in Parijs zijn.

Hallo,
Ik geef je de informatie voor je aankomst als je die nog niet hebt.
Heb je trouwens enig idee van je aankomsttijd morgen?

Oké, bedankt.
Afhankelijk van uw aankomsttijd, zal ik u vertellen of ik er kan zijn voor uw aankomst of dat ik de sleutel ergens zal achterlaten.

Maak je geen zorgen, het is heel eenvoudig :)
Wat er ook gebeurt, ik zal proberen er om 16.00 uur te zijn, aarzel niet om me 30 minuten voor aankomst te waarschuwen.
Bedankt.

Ik ben er niet, het gaat niet lukken. Ik geef je hierbij de informatie.

Neem niet de eerste lift
Groene deur in de binnenplaats
6e verdieping
Rechterdeur

Het gaat echt niet lukken om je te verwelkomen.

Dus ik laat de sleutel in een envelop achter, die ik in de GROENE trolley achter de witte deur rechts van de deur van de buurman aan de overkant zal leggen.

Aarzel niet om me te bellen als dat nodig is, ik kan je 's middags bezoeken als dat nodig is, ik zal niet ver weg zijn.

Bedankt, helaas zal ik niet op tijd ter plaatse zijn, maar aarzel niet om me te contacteren als je het geringste probleem hebt.

Gewoon een verduidelijking die niet in de huisgids staat, om de slaapbank uit te klappen, trek je gewoon de rugleuning naar je toe.

Nogmaals, aarzel niet om contact met me op te nemen, een bericht te sturen of te bellen als je je zorgen maakt.

Bedankt :)

Heb je kunnen parkeren?
Heb je de trolley gevonden? Het staat achter de deur die net rechts van de deur van de buurman aan de overkant is

Het is de rechterdeur bij het verlaten van de lift :)

Is het gelukt om te parkeren en in het appartement te komen?

Ik heb net geprobeerd te bellen.

Het was allemaal heel eenvoudig, maar ik zoek me suf naar bâtiment Nord, bâtiment Sud staat aangegeven, maar waar is Nord? Ik loop nog maar eens om het gebouw heen, ik probeer naar binnen te komen. Hell, ik heb een code nodig. ‘Stephane, heb je een code voor mij?’ De code heb ik bij de boeking al ontvangen, maar ik dacht dat dat de code van de boeking was. Ik ben uiteindelijk binnen, vind zelfs een groene deur, een lift naar de 6e verdieping, maar dan? Een trolley? Wie is de overbuurman? Het is gewoon een gang zonder overbuurmannen. Ik zie een buggy staan, ach dat zal het zijn. Ik hou de buggy ondersteboven, maar geen sleutel.

Ben ik wel op de goede plek? Ik loop maar weer naar buiten, ik spreek een man aan met een hondje die naar binnengaat. Hij heeft zojuist aangebeld, de deur gaat open. Bâtiment Nord? Het vraagtekengezicht zegt boekdelen. De hondenman zegt vele malen sorry en net als ik in diepe vertwijfeling ben komt de man terug. Ondertussen probeer ik Stephane te bellen. Maar Stephane is inmiddels stilgevallen. De hondenman wijst naar de lift waar ik inmiddels al verschillende keren naar boven ben gegaan. 

‘Zoek de witte deur in de gang.’

Verrek, daar staan allerlei dingen van de bewoners in, een soort kleine opslagruimte. Ook een boodschappenkarretje, zo’n ouderwets trekkarretje en ja hoor daarin ligt een envelop met de sleutel.

Inmiddels ben ik al lang vergeten welke deur ik moet hebben, ik overweeg alle deuren te proberen met de sleutel, maar die gedachte laat ik toch varen. Ik bel Stephane.

Het is de rechterdeur als je uit de lift komt.

Ja de sleutel is wel wat apart, je moet duwen en gelijktijdig naar links draaien.

Het lukt nog steeds niet? Probeer het nog eens.

Heb je 10 minuten, ik kom er aan.

In de tussentijd zit N. Te wachten in haar auto, ze staat op een plek onder het bord met een afbeelding van een auto die wordt weggesleept. We zijn inmiddels ruim een uur verder.

Stephane verschijnt, een lange man, in de veertig, zwarte boots, rode nagellak. Hij neemt de sleutel van mij over en laat zien hoe ik de deur opendoe. 'Duwen en draaien, probeer maar.' Ik doe de sleutel in het slot, ‘duwen en draaien, ja gelijktijdig, je moet druk zetten’. Maar hoe ik het ook probeer, ik krijg de deur niet open. Ik zweet ondertussen als een otter, het 31 graden in Parijs en ik sta daar met een jasje aan, wat zwaar overdreven is met deze hitte.

Stephan opent de deur en daar ontvouwt zich een prachtig appartement, met balkon en uitzicht.

‘Vraag aan je vriendin of zij de deur kan openen, dan is het probleem opgelost’ Oh ja hebben jullie al een parkeerplek kunnen vinden?’ 

Ik ren naar beneden om bij de auto te waken, N. gaat naar boven.

‘Gaat goed hoor met die sleutel, ik heb er geen problemen mee. Ik heb gelijk de bedbank uitgeklapt, samen met Stephane, was helemaal niet simpel trouwens. Oh ja, hij denkt dat wij samen in dat bed gaan slapen. Maar er is nog een bed, moeten we nog even opmaken.’

N. Lost mij weer af, zij in de auto, ik naar boven om verder de zaken af te handelen met Stephane. Een prachtig appartement, zelfs met een balkonnetje dat uitkijkt op de straat.

‘Kijk, hier beneden is een parkeerplek, bel je vriendin even, dan kan zij daar de auto neerzetten’.

Ik bel N. en zeg haar hoe ze moet rijden. Stephane en ik wachten op het balkon maar zie geen rood autootje de hoek omkomen. ‘Die plek is zo weg hoor’, zegt Stephane.

N: ‘mijn accu is leeg, ik kan niet rijden. Ik heb mijn lichten aan laten staan. Stom, stom. Ik ben nu de ANWB aan het bellen.’

Eenmaal beneden biedt Stephane aan de auto te duwen naar een lege parkeerplek. Hij spreekt een man op een witte scooter aan om te helpen. De scooterman is omslachtig bezig zijn scooter te parkeren. Stephane gebaart en wijst naar ons in de auto. 

Ondertussen heb ik P. gebeld. ‘Hoe kun je nu vier uur rijden en dan ineens met een lege accu staan? Probeer nog een keer te starten en als ie het doet, ga dan een half uur rijden.’ En warempel, de auto start, en ineens rijden wij de straat uit met achterlating van Stephane en de scooterman, die nog aan het overleggen zijn waar de auto naar toe geduwd moet worden. Wij zwaaien door het open raam en roepen merci!!!!. 

Wij rijden zo het spitsverkeer van Parijs in, stoplichten die op rood springen, files, auto’s die uit zijstraten schieten en hun auto voor de onze zetten. De zon staat laag en schijnt meedogenloos recht bij ons de auto in. Als die auto nu maar niet afslaat. Na een half uur peentjes zweten zetten wij de auto bij de voordeur, wat tevens het stoplicht is voor rechtsaf. Wij hijsen alles uit de auto en ik activeer de Franse parkeerapp die ik van Stephane heb gekregen. Maar had iemand verteld dat dat gemakkelijk was? My God, als het eenmaal gelukt is en N. alle bagage in het piepkleine liftje naar boven heeft gebracht en een parkeerplek heeft gevonden en ik de auto wil inchecken, hoeft het niet meer. Na 19 uur gratis parkeren. Hoe laat waren we ook alweer in Parijs? Was dat niet om 16 uur?

Maar dan het ultieme geluk. Wat een leuk appartement, een keuken vol met potjes met, ja wat zit er allemaal niet in. Citroenen, kruiden, veel niet definieerbare smeersels, inmaakdingen. Ik wil wel een keer bij Stephane eten. Hij doet iets in de creatieve sector en woont bij zijn vriendin. Alleen als zijn dochter komt is hij in ons appartement. 

Het is leuk, de wijk is levendig en vooral dichtbij de metro. Ons geluk kan niet meer stuk. Behalve het ‘draaien en duwen slot’ van het huis, kan ik niets verzinnen wat niet goed is.

Als we bijna weg zijn.

Lees meer >> | 12 keer bekeken

Bali

Ik had ineens helemaal geen zin meer in Bali. Gedoe op het vliegveld van Adelaide waarvan ik vertrok, niet slapen, bloedheet bij aankomst en ik miste mijn vrienden waarmee ik bijna drie weken was opgetrokken. Wat doe ik in Bali? Waarom niet gewoon overgestapt en doorgegaan naar Breda? Er zit daar een man al weken op mij te wachten. Het huis is helemaal gekuist, er is gewassen, gerepareerd en ik hoef alleen nog maar door te geven wat ik wil eten als ik thuiskom, zelfs de melk staat al klaar in de koelkast voor mijn cappuccino. 

Lees meer >> | 172 keer bekeken

Kelly Hill Caves

Die benen, ik kan het niet helpen. Van die dikke vrouwenbenen, onder een kort broekje, zo’n soort beigekleurig rangerbroekje. Ken je dat? Het zit strak om de ronde billen, ik zou zeggen, iets te strak. Het leidt mij af. Ik blijf naar die benen kijken en naar dat broekje. Ik wil dat helemaal niet, ik wil horen wat de man zegt. Het is interessant. We zijn in de Kelly Hill Caves op Kangeroo Island, een eiland vlakbij  Adelaide, Australie. Die caves zijn werkelijk prachtig. Ik geniet met volle teugen, maar die benen, die houden mij bezig. Mooie benen, maar vrouwelijk, van die vleselijke benen, bij de dijen dik en gevuld, mooie knieën, de kuiten rond aan de achterkant. 

Lees meer >> | 253 keer bekeken

Ibis

Ik tref het niet, ook bij het Ibis hotel in Melbourne moet ik zeker 12 treden op, zonder leuning, om in de lobby te komen. In Sydney hoefde ik slechts vijf treden te gaan. Normaal geen punt, maar wel met een koffer van ongeveer 18 kg. Aangezien de Aussies zeer bereidwillig zijn, grijp ik een jonge God in zijn nek en hij vliegt met mijn koffer naar boven. Ik mag vóór gaan met inchecken en hij schenkt mij een parelwitte glimlach. 

Lees meer >> | 183 keer bekeken

All day boat neck tanks

Wat heb je zoal gedaan op je eerste dag in Melbourne? Nou gewoon op  lingerieafdelingen gelopen. Wat ik normaal vermijd als de pest doe ik hier op mijn eerste dag. Ik ben nu twee weken op reis, ik verblijf op verschillende locaties. Hoe verder ik in de tijd kom, hoe meer dingen ik kwijt raak. Niet dat mijn koffer nu gemakkelijk dicht gaat, in het geheel niet. Gelukkig heb ik overgewicht wat ik in de strijd kan gooien, maar dit geheel terzijde.

Lees meer >> | 182 keer bekeken

Sydney

Sydney

Daar ben ik dan, in Sydney, onderweg naar goede vrienden verderop in Australie.

Het is nog vroeg als ik bij de balie van mijn hotel sta, te vroeg om in te checken. De balieman, een grijsharige heer, keurig in het pak zegt dat hij zijn best gaat doen zodat ik vroeger mijn kamer in kan. Ik weet niet wat hij gaat doen, maar het klinkt in ieder geval vriendelijk. Ik laat mijn koffer achter en ga een cappuccino drinken in het koffietentje naast het hotel. 

Lees meer >> | 213 keer bekeken

Memories from heaven

Het zijn slechts 70 stappen. 70 keer zet ik een stap, langs graven, over een mooi pad, langs een oude grafsteen en een hek rondom een graf. Waarom een hek? Na 70 stappen sta ik bij het graf, begroeid met klimop en met een beeld op een granieten sokkel. Een lampje met een deurtje waar ik een lichtje in kan zetten. Het is zomer, niet deze zomer, maar van een paar jaar geleden.

Vijf dagen lang begin ik elke ochtend met die 70 stappen vanaf het baarhuisje op de begraafplaats. Deze week schilder ik buiten. Het baarhuisje, ooit een plek voor overledenen, is nu een schuilplaats. Veel kunstenaars werken hier in deze bijzondere omgeving, ieder een paar dagen. Nieuwsgierige mensen lopen langs. Ik spreek met hen en hoor bijzondere verhalen.

Op 70 stappen van mij ligt mijn overleden geliefde. Het is een mooi begin van mijn artist-in-residence. Vanuit deze ervaring maak ik nieuwe schilderijen die ik later in mijn atelier afmaak. Ik werk hard tussen de gesprekken door. Het moet eruit en het komt eruit. De titel zegt alles.

Memories from Heaven

Lees meer >> | 255 keer bekeken

Japanes devil

Regelmatig vragen mensen me hoe een schilderij bij mij ontstaat. Begin ik met schetsen of een duidelijk idee? Eigenlijk begin ik met niets. Zelfs als ik een idee heb, verandert het uiteindelijk totaal. Ik laat het proces gewoon gebeuren.

Neem bijvoorbeeld een oude bloemetjesjurk die ik ooit kreeg met de gedachte: 'Zij kan alles gebruiken, en ik ben het kwijt.' Ik trek een lijn op het doek, en dan nog een. Het hoeft niets specifieks te worden. Dit is het moeilijkste deel—kan ik het resultaat loslaten? Meestal wel, maar soms niet.
Sommige doeken liggen jaren te wachten. Het is juist op het moment dat ik het loslaat, dat de magie begint.

'Japanese devil' ontstond in een periode waarin duivels mijn gedachten beheersten. Waar dat vandaan kwam? Geen idee, die duivels waren er ineens. Dit doek ontstond vrij gemakkelijk, misschien door die bloemetjesjurk. Een bloemetjesjurk staat toch ergens voor. Iets degelijks, iets nets. Zodra het woord 'netjes' voor mijn geestesoog voorbij komt, gebeurt er iets. Ik ben allergisch voor 'netjes en keurig', en dan kan er zomaar een duivel verschijnen, een Japanese devil —in een bloemetjesjurk.

Lees meer >> | 247 keer bekeken

Pegasus

Ken je dat gevoel? Wanneer iemand over je schouder meekijkt en je meteen blokkeert? Laat staan een hele groep die meekijkt! Maar als kunstenaar is er altijd een uitweg.

Een paar jaar geleden deed ik mee aan een openbare schildersessie, waar kunstenaars op muziek werkten. Het publiek was klein, maar ik voelde hun ogen op mij gericht. Ik trok een lijn, nog een lijn, verbond ze, pakte mijn verf en vulde in. Het voelde zielloos.

Het publiek vond het echter prachtig. Na afloop waren de mensen enthousiast, hoewel het werk nog niet af was. Ik wilde het niet verkopen; ik werd er niet blij van.

Veel later vond ik het doek weer terug tussen mijn andere werken. Alleen in mijn atelier voltooide ik het werk in een flits. Zonder nadenken, greep ik kleuren en kon niet meer stoppen. Ik voelde me als een vliegend paard door de blauwe lucht. Mijn geliefde zwart-wit blokjes verschenen, mijn poging om orde te scheppen in de wilde vlucht van mijn gedachten. Voel jij je ook weleens als een vliegend paard?

Lees meer >> | 245 keer bekeken

Niki

Niki

Ik kijk naar mijn moeder die staat te strijken, een berg was links van haar en een net stapeltje was rechts van haar. Ik sta hand in hand met Niki, de glas-in-lood schuifdeuren achter mijn moeder staan open en ik kijk naar de opgemaakte bedden in de donkere tussenkamer, de slaapkamer waar mijn twee broers en ik slapen.

Lees meer >> | 294 keer bekeken