Pegasus
Ken je dat gevoel? Wanneer iemand over je schouder meekijkt en je meteen blokkeert? Laat staan een hele groep die meekijkt! Maar als kunstenaar is er altijd een uitweg.
Een paar jaar geleden deed ik mee aan een openbare schildersessie, waar kunstenaars op muziek werkten. Het publiek was klein, maar ik voelde hun ogen op mij gericht. Ik trok een lijn, nog een lijn, verbond ze, pakte mijn verf en vulde in. Het voelde zielloos.
Het publiek vond het echter prachtig. Na afloop waren de mensen enthousiast, hoewel het werk nog niet af was. Ik wilde het niet verkopen; ik werd er niet blij van.
Veel later vond ik het doek weer terug tussen mijn andere werken. Alleen in mijn atelier voltooide ik het werk in een flits. Zonder nadenken, greep ik kleuren en kon niet meer stoppen. Ik voelde me als een vliegend paard door de blauwe lucht. Mijn geliefde zwart-wit blokjes verschenen, mijn poging om orde te scheppen in de wilde vlucht van mijn gedachten. Voel jij je ook weleens als een vliegend paard?
