Kelly Hill Caves
Die benen, ik kan het niet helpen. Van die dikke vrouwenbenen, onder een kort broekje, zo’n soort beigekleurig rangerbroekje. Ken je dat? Het zit strak om de ronde billen, ik zou zeggen, iets te strak. Het leidt mij af. Ik blijf naar die benen kijken en naar dat broekje. Ik wil dat helemaal niet, ik wil horen wat de man zegt. Het is interessant. We zijn in de Kelly Hill Caves op Kangeroo Island, een eiland vlakbij Adelaide, Australie. Die caves zijn werkelijk prachtig. Ik geniet met volle teugen, maar die benen, die houden mij bezig. Mooie benen, maar vrouwelijk, van die vleselijke benen, bij de dijen dik en gevuld, mooie knieën, de kuiten rond aan de achterkant.
Maar wat me ook opvalt, die nette schoenen. Ik zie er ondertussen niet al te fris meer uit, veel reizen, nieuwe indrukken opdoen, warm, het eist zijn tol, maar deze jongen ziet er tip top uit. Hij draagt een mooie rangerbloes, netjes en schoon in dezelfde kleur als het broekje.
Die schoenen, schijnen echt Australisch te zijn, knappe schoenen, bruin suede, een soort van korte boots. Nieuwe schoenen, dat kan niet missen, helemaal gaaf, schoon, geen vlekken van wat dan ook. Ik vind ze mooi, maar niet met die benen en dat korte broekje.
Het is een jonge man die ons door de grotten loodst. Prachtige stalactieten, een soort van ijspegels die aan de bovenkant hangen, in de meest prachtige kleuren. Het is een sprookje.
De man is In de dertig schat ik, blond kort haar en een vlassig snorretje, als ik me dat me nog goed herinner, want zoals al gezegd, die benen eisen hun aandacht op. Met die schoenen, bruin suede met zo’n lipje aan de achterkant en aan de voorkant, zo’n uitstekend lipje om je schoen gemakkelijk uit te kunnen doen. Ik vind de lipjes groot, ze zijn aanwezig. Aan de zijkant een mooi elastiek stuk in dezelfde kleur van de schoen.
Wat ik mis is een hoed, zo’n rangerhoed, dat zou zijn outfit compleet maken. Maar deze man heeft hem thuisgelaten, want met die staketsels aan de bovenkant van die grotten, zou een hoed niet handig zijn. Sterker nog, de bezoekers moeten hun zonnehoedjes en petjes allemaal afgeven. Vanwege al die uitsteeksels dus.
Het licht gaat uit terwijl we in de grotten zijn en de lichtshow begint, Was ik al onder de indruk, dit slaat alles. De stalactieten worden prachtig in het licht gezet met een mooi verhaal over het ontstaan van deze rotspartijen. Een mooie stem vertelt het verhaal van de ontstaansgeschiedenis van dit gebied. Een stem om bij weg te zwijmelen, een soort van donkerbruin geluid, mooi uitgesproken, de juiste toon en pauzes. Het is een opname. Ook mijn Ranger heeft een prettige stem, hij praat snel en maakt allerlei grapjes terwijl die oogjes van hem glinsteren. Hij heeft er lol in en dat brengt hij over op ons, zijn publiek. Wij zijn stil en zuigen alles op.
Dan gaan de lichten weer aan, onze gids brengt ons naar de uitgang. Wij volgen stil en zijn onder de indruk. De benen zijn voor dat moment ver weg.
