Airbnb
Airbnb
‘The host will give you the key when you arrive.’
Dat klinkt meer dan geruststellend. Wij tuffen van midden Frankrijk naar Parijs, we hebben geen haast, Stephane wacht op ons. Stephane is onze host, wij mogen in zijn appartement logeren de dagen dat we in Parijs zijn.
Hallo,
Ik geef je de informatie voor je aankomst als je die nog niet hebt.
Heb je trouwens enig idee van je aankomsttijd morgen?
Oké, bedankt.
Afhankelijk van uw aankomsttijd, zal ik u vertellen of ik er kan zijn voor uw aankomst of dat ik de sleutel ergens zal achterlaten.
Maak je geen zorgen, het is heel eenvoudig :)
Wat er ook gebeurt, ik zal proberen er om 16.00 uur te zijn, aarzel niet om me 30 minuten voor aankomst te waarschuwen.
Bedankt.
Ik ben er niet, het gaat niet lukken. Ik geef je hierbij de informatie.
Neem niet de eerste lift
Groene deur in de binnenplaats
6e verdieping
Rechterdeur
Het gaat echt niet lukken om je te verwelkomen.
Dus ik laat de sleutel in een envelop achter, die ik in de GROENE trolley achter de witte deur rechts van de deur van de buurman aan de overkant zal leggen.
Aarzel niet om me te bellen als dat nodig is, ik kan je 's middags bezoeken als dat nodig is, ik zal niet ver weg zijn.
Bedankt, helaas zal ik niet op tijd ter plaatse zijn, maar aarzel niet om me te contacteren als je het geringste probleem hebt.
Gewoon een verduidelijking die niet in de huisgids staat, om de slaapbank uit te klappen, trek je gewoon de rugleuning naar je toe.
Nogmaals, aarzel niet om contact met me op te nemen, een bericht te sturen of te bellen als je je zorgen maakt.
Bedankt :)
Heb je kunnen parkeren?
Heb je de trolley gevonden? Het staat achter de deur die net rechts van de deur van de buurman aan de overkant is
Het is de rechterdeur bij het verlaten van de lift :)
Is het gelukt om te parkeren en in het appartement te komen?
Ik heb net geprobeerd te bellen.
Het was allemaal heel eenvoudig, maar ik zoek me suf naar bâtiment Nord, bâtiment Sud staat aangegeven, maar waar is Nord? Ik loop nog maar eens om het gebouw heen, ik probeer naar binnen te komen. Hell, ik heb een code nodig. ‘Stephane, heb je een code voor mij?’ De code heb ik bij de boeking al ontvangen, maar ik dacht dat dat de code van de boeking was. Ik ben uiteindelijk binnen, vind zelfs een groene deur, een lift naar de 6e verdieping, maar dan? Een trolley? Wie is de overbuurman? Het is gewoon een gang zonder overbuurmannen. Ik zie een buggy staan, ach dat zal het zijn. Ik hou de buggy ondersteboven, maar geen sleutel.
Ben ik wel op de goede plek? Ik loop maar weer naar buiten, ik spreek een man aan met een hondje die naar binnengaat. Hij heeft zojuist aangebeld, de deur gaat open. Bâtiment Nord? Het vraagtekengezicht zegt boekdelen. De hondenman zegt vele malen sorry en net als ik in diepe vertwijfeling ben komt de man terug. Ondertussen probeer ik Stephane te bellen. Maar Stephane is inmiddels stilgevallen. De hondenman wijst naar de lift waar ik inmiddels al verschillende keren naar boven ben gegaan.
‘Zoek de witte deur in de gang.’
Verrek, daar staan allerlei dingen van de bewoners in, een soort kleine opslagruimte. Ook een boodschappenkarretje, zo’n ouderwets trekkarretje en ja hoor daarin ligt een envelop met de sleutel.
Inmiddels ben ik al lang vergeten welke deur ik moet hebben, ik overweeg alle deuren te proberen met de sleutel, maar die gedachte laat ik toch varen. Ik bel Stephane.
Het is de rechterdeur als je uit de lift komt.
Ja de sleutel is wel wat apart, je moet duwen en gelijktijdig naar links draaien.
Het lukt nog steeds niet? Probeer het nog eens.
Heb je 10 minuten, ik kom er aan.
In de tussentijd zit N. Te wachten in haar auto, ze staat op een plek onder het bord met een afbeelding van een auto die wordt weggesleept. We zijn inmiddels ruim een uur verder.
Stephane verschijnt, een lange man, in de veertig, zwarte boots, rode nagellak. Hij neemt de sleutel van mij over en laat zien hoe ik de deur opendoe. 'Duwen en draaien, probeer maar.' Ik doe de sleutel in het slot, ‘duwen en draaien, ja gelijktijdig, je moet druk zetten’. Maar hoe ik het ook probeer, ik krijg de deur niet open. Ik zweet ondertussen als een otter, het 31 graden in Parijs en ik sta daar met een jasje aan, wat zwaar overdreven is met deze hitte.
Stephan opent de deur en daar ontvouwt zich een prachtig appartement, met balkon en uitzicht.
‘Vraag aan je vriendin of zij de deur kan openen, dan is het probleem opgelost’ Oh ja hebben jullie al een parkeerplek kunnen vinden?’
Ik ren naar beneden om bij de auto te waken, N. gaat naar boven.
‘Gaat goed hoor met die sleutel, ik heb er geen problemen mee. Ik heb gelijk de bedbank uitgeklapt, samen met Stephane, was helemaal niet simpel trouwens. Oh ja, hij denkt dat wij samen in dat bed gaan slapen. Maar er is nog een bed, moeten we nog even opmaken.’
N. Lost mij weer af, zij in de auto, ik naar boven om verder de zaken af te handelen met Stephane. Een prachtig appartement, zelfs met een balkonnetje dat uitkijkt op de straat.
‘Kijk, hier beneden is een parkeerplek, bel je vriendin even, dan kan zij daar de auto neerzetten’.
Ik bel N. en zeg haar hoe ze moet rijden. Stephane en ik wachten op het balkon maar zie geen rood autootje de hoek omkomen. ‘Die plek is zo weg hoor’, zegt Stephane.
N: ‘mijn accu is leeg, ik kan niet rijden. Ik heb mijn lichten aan laten staan. Stom, stom. Ik ben nu de ANWB aan het bellen.’
Eenmaal beneden biedt Stephane aan de auto te duwen naar een lege parkeerplek. Hij spreekt een man op een witte scooter aan om te helpen. De scooterman is omslachtig bezig zijn scooter te parkeren. Stephane gebaart en wijst naar ons in de auto.
Ondertussen heb ik P. gebeld. ‘Hoe kun je nu vier uur rijden en dan ineens met een lege accu staan? Probeer nog een keer te starten en als ie het doet, ga dan een half uur rijden.’ En warempel, de auto start, en ineens rijden wij de straat uit met achterlating van Stephane en de scooterman, die nog aan het overleggen zijn waar de auto naar toe geduwd moet worden. Wij zwaaien door het open raam en roepen merci!!!!.
Wij rijden zo het spitsverkeer van Parijs in, stoplichten die op rood springen, files, auto’s die uit zijstraten schieten en hun auto voor de onze zetten. De zon staat laag en schijnt meedogenloos recht bij ons de auto in. Als die auto nu maar niet afslaat. Na een half uur peentjes zweten zetten wij de auto bij de voordeur, wat tevens het stoplicht is voor rechtsaf. Wij hijsen alles uit de auto en ik activeer de Franse parkeerapp die ik van Stephane heb gekregen. Maar had iemand verteld dat dat gemakkelijk was? My God, als het eenmaal gelukt is en N. alle bagage in het piepkleine liftje naar boven heeft gebracht en een parkeerplek heeft gevonden en ik de auto wil inchecken, hoeft het niet meer. Na 19 uur gratis parkeren. Hoe laat waren we ook alweer in Parijs? Was dat niet om 16 uur?
Maar dan het ultieme geluk. Wat een leuk appartement, een keuken vol met potjes met, ja wat zit er allemaal niet in. Citroenen, kruiden, veel niet definieerbare smeersels, inmaakdingen. Ik wil wel een keer bij Stephane eten. Hij doet iets in de creatieve sector en woont bij zijn vriendin. Alleen als zijn dochter komt is hij in ons appartement.
Het is leuk, de wijk is levendig en vooral dichtbij de metro. Ons geluk kan niet meer stuk. Behalve het ‘draaien en duwen slot’ van het huis, kan ik niets verzinnen wat niet goed is.
Als we bijna weg zijn.
Ik wilde je even laten weten dat ik vandaag ben geïnformeerd dat de centrale verwarming is ingeschakeld, zodat je de kachels kunt inschakelen als je dat nodig hebt.
De schat!
Parijs, 2,10.2025
