Ada Krowinkel

Niet zwaar, wel onhandig

Op het parkeerterrein bij de Hornbach passeer ik twee mensen, ik loop naar mijn auto met twee pvc-buizen van twee meter lang. Een buis heeft een doorsnede van 10 cm. de andere buis 12,5 cm. Ik heb nog een plastic tas in mijn hand met wat klein spul, deze bungelt aan mijn hand, de twee pvc-buizen heb ik onder mijn arm van dezelfde hand. Mijn autosleutel in mijn linkerhand, klaar om de auto te openen.
Ik vroeg nog bij de Hornbach om van de de buizen 50 cm. af te zagen, maar het is de bedoeling dat ik dat zelf doe, ergens bij de zagerij buiten het gebouw. Ik kan deze zagerij niet vinden, zeker niet met deze twee scharende buizen van twee meter onder mijn arm.

Lees meer >> | 866 keer bekeken

Bonbon

Ik moest de bonbon wel opeten. Ik wilde perse het glanzende koperkleurige papiertje hebben dat om de bonbon zat. Ik had het nodig voor een heel klein collage-schilderijtje dat ik wilde maken voor een dierbare vriendin.

Ik moest het er heel voorzichtig afhalen om het niet te scheuren. Zou je zo’n papiertje ook kunnen kopen, zonder bonbon?? Ik betwijfel het. Zouden ze in de bonbonfabriek hele rollen van dat mooie papier hebben? Oh wat zou dat glanzen als de zon door de ramen naar binnen schijnt. Hoe groot zijn die rollen, of worden ze aangeleverd in kant en klaar op maat gemaakte papiertjes?

Dezelfde papiertjes hebben ze ook bij de kapper, als ik daar tien blonde lokken vraag. Dan sprokkelt de kapper heel zorgvuldig haar voor haar een plukje bij elkaar met de achterkant van zijn kam, een penkam. Dan pakt hij zo’n glanzend papiertje en legt het papiertje onder de lok, verft hem en pakt hem in. En daar zit ik dan op de kapperstoel met tien blinkende pakketjes op mijn hoofd.

Hoe krijgen ze dat glanzende papiertje om de bonbon? Er is vast een machine voor, of zou het toch met de hand worden gedaan? Er zijn eigenlijk nooit zo veel ingepakte bonbons, dus misschien is het toch een soort van collector’s item in zo’n doosje. Het ziet er feestelijk uit, zo’n glanzende bonbon en het doet me wegdromen naar vloeibare nectar die uit een bonbon stroomt bij de eerste hap die je neemt. Voorzichtig, want je weet nooit precies wat er in zit en als je maar een beetje onvoorzichtig hapt kan de inhoud van de bonbon zomaar langs je mond je nek indruipen. Je kunt vervolgens met je vinger proberen het weg te vegen en met je vinger af te likken. Het effect is nihil, het zit op je huid en het kan niet meer je mond inlopen. Want dat is wat je wil.

In uiterste nood kun je natuurlijk een aantrekkelijk persoon vragen je nek uit te likken, weer eens wat anders dan te vragen of je de postzegelverzameling mag bekijken. Een eerste vereiste is dat er een gewillig aantrekkelijk persoon in je buurt is, die van bonbonvulling houdt en er van houdt om je af te likken. Dat zie je natuurlijk niet altijd af van de persoon, mits je hem/haar natuurlijk iets beter kent. Dan is het van belang om in de buurt van die persoon te gaan staan, een roekeloze hap van de bonbon te nemen en er voor te zorgen dat de inhoud langs je mond zo je nek in loopt. Zet je gezicht in de helpstand en kijk wat er gebeurt. Misschien honderd keer effectiever dan daten via internet. Het vereist wat inspanning vooraf maar internetdaten is ook een tijdrovende bezigheid.

Mocht je niemand in het vizier hebben, dan kun je altijd nog besluiten gewoon een hap uit die bonbon te nemen en te genieten van het warme dikke vloeibare vocht dat langzaam in je mond verdwijnt en zich vermengt met de pure smaak van de chocolade. Doe je ogen dicht en ervaar de tinteling in je mond, je slijmspieren spannen zich in, ze kunnen het nauwelijks aan, ze werken over om de smaaksensatie te vervolmaken. Het speeksel vermengt zich inmiddels met de vloeibare chocolade, het is 37 graden, een ideale temperatuur om de chocolade langzaam te laten versmelten met de vulling en het speeksel dat een synergie aangaat om tot de ideale smaaksensatie te komen.

Lees meer >> | 1065 keer bekeken

30 Men in black

Eten in de refter, in de kelder van het gebouw. Ik zit in een klooster, tijdelijk. Ik ben op de West Bank voor 6 weken. Ik werk o.a. mee aan het opzetten van een groot kunstproject ter herdenking van 50 jaar bezetting in 2017. In dit klooster ben ik min of meer toevallig terechtgekomen. Het hostel dat ik had geboekt en waar ik midden in de nacht met mijn koffer voor de deur stond, hadden niet op mij gerekend. Het was een misverstand. Ze hadden wel een bed even voor de nacht, daarna zou ik een kleine kamer krijgen. Het was niet top. Er was geen handdoek en nee, ze hadden geen ontbijt voor mij voor de volgende ochtend. En nee, je kunt niets kopen, alle winkels zijn dicht zijn vanwege het offerfeest.

Lees meer >> | 1006 keer bekeken

Corrigerend ondergoed

‘Hoe zit ie mevrouw?’
Ik sta in het pashokje van V&D, een pashok van formaat met veel spiegels aan de wanden. De verkoopster praat tegen mij vanaf de andere kant van het gordijn. Ik ben omringd door corrigerend ondergoed in alle soorten en maten. Broekjes met half lange pijpen. Deze moeten de buik en de dijen in bedwang houden. Broekjes met korte pijpjes maar met een hoog bovenstuk die tot onder de borsten getrokken worden. Voor dijen en taille. Broekjes in verschillende maten, materialen en lengtes.

‘Ik heb hier nog een ander merk, wel vleeskleurig, maar een prima exemplaar’. Zegt de stem achter het gordijn.
Ik hou niet van vleeskleurig, ik vind het er vies uit zien, alsof je een soort huid over je huid trekt. Ik vind vleeskleurig naar oude vrouwen neigen met degelijke onderbroeken, groot formaat en ondoordringbaar. Ik had afgelopen zomer voor onder een strapless jurk een bh zonder bandjes nodig. Ik had nogal haast en had een vleeskleurig geval gekocht bij gebrek aan beter en vanwege die haast. Het houdt de zaak keurig op zijn plaats, de boel wordt enorm gestut, maar mooi is anders. Als je ’s-avonds de boel loskoppelt, mijn God, dan valt alles als een soort bom naar beneden. Ik moet nu ineens erg aan mijn vleeskleurige bh denken.

‘Nee dank u’, roep ik terug.
De verkoopster laat zich niet door mij afschepen.
‘Deze heeft een mooie kanten afwerking aan de pijpjes. Hij is van stevig materiaal, ik denk dat deze ideaal is voor u. En wat goed dat u die rok heeft meegenomen. Bijna niemand neemt de kleding mee die ze eroverheen doen. Nu kunt u het tenminste goed beoordelen welk ondergoed geschikt is voor u.’
Ik pak het geval aan en ik zie me in gedachten al ingesnoerd staan in dit broekje met kanten pijpjes en opgetrokken tot onder aan mijn borsten samen met mijn vleeskleurige bh.

Tsja, die rok heb ik zojuist gekocht, ik was het niet van plan. Ik was gewoon boodschappen aan het doen bij AH in de binnenstad. Ik woon tegen de binnenstad aan en loop dus langs al die etalages waar ik normaal gesproken geen aandacht aan schenk. Tot nu, want ineens zie ik hem hangen, de rok die ik al heel lang wil hebben. Met de volle boodschappentas ga ik de winkel in en ga de rok passen. Het is hem helemaal. Er is alleen een klein probleempje. Het is een strakke rok, een rok die nogal tekent, elke pukkel die je op je been hebt zitten, zit als pukkel in die rok. En aangezien ik niet meer zo dun als vroeger ben, heb ik een probleem. Links op heuphoogte zie ik een bobbel die ik nog niet eerder had bemerkt, maar die nu wel prominent aanwezig is. En ook mijn buik is duidelijk te zien. De verkoopster garandeert mij dat het vooral in mijn hoofd zit en dat het allemaal wel meevalt, zeker als ik daar iets overheen laat hangen.
 

‘Kijk dit truitje bijvoorbeeld’, zegt zij.
En zij tovert een beeldschoon zwart truitje tevoorschijn, waar ik ogenblikkelijk voor val.
‘Maar wat u nodig heeft is corrigerend ondergoed. Mevrouw u moet eens weten hoeveel jonge meiden tegenwoordig corrigerend ondergoed dragen. Ik zie hier alles voorbij komen. Brede heupen, dikke buiken, vetrollen, alles. Wat u heeft is niets daarbij vergeleken.’

Ik kijk hier zelf toch iets anders tegen aan, vooral die bult op heuphoogte. Waarom heb ik die nog nooit eerder gezien? Een grote bult, en vooral aan de linkerkant. Rechts is acceptabel, maar links ziet er niet uit.
‘U moet naar V&D gaan, daar hebben ze een enorme collectie corrigerend ondergoed. Wij hebben hier ook wel wat, maar dat is niet geschikt voor u. Koopt u nu gewoon die rok en loop naar V&D voor dat ondergoed. Als u die bult blijft zien, mag u de rok gewoon teruggeven.’

Het label aan dit ondergoed moet mij over de streep trekken. Een afbeelding van een mooie jonge vrouw met een perfect figuur met deze broek aan met daaronder de tekst:’ultra control, bottomsolutions.’ Als iemand het nodig heeft, zij is het zeker niet. Ik pers me in het harnas, want zo voelt het toch aan, dat stevige broekje met pijpen met kant in vleeskleur. Het broekje blijft halverwege op mijn dijen hangen, ik krijg het kreng er niet overheen.
‘Lukt het mevrouw?’ roept de stem aan de andere kant van het doek.
‘Nee, te klein’, roep ik terug.
Ik zweet als een otter en ook die boodschappentas zweet, want had ik daar niet ook diepvriesspullen in?
‘Wacht, ik pak een grotere maat. U had toch large? Dan haal ik even een XL’, en de verkoopster loopt weg.
Ik wacht in mijn eigen onderbroek, op mijn sokken, omringd door vleeskleurig ondergoed met een volle boodschappentas aan mijn voeten.
‘Het wordt XXL mevrouw, XL hebben we niet meer’.
Ik krijg de broek aangereikt vanachter het gordijn.
‘U had toch ook nog een zo’n broekje van heel dun materiaal?’ roep ik. ’In het zwart.’
Dat lijkt me toch allemaal beter dan al die apparaten die ik om me heen heb liggen.
‘Mevrouw, u kunt dat misschien mooi vinden, maar het geeft geen enkele correctie. Ik raad het u af.’
Uiteindelijk kies ik voor een corrigerend sportbroekje in zwart, met pijpjes en zonder kant. Dit is tenminste niet zo libido-dodend als de andere exemplaren.

Eenmaal thuis ga ik nog een keer passen. Is die rok wel helemaal goed? Het  lijkt wel of de naad schuin loopt. Ja zie je wel, daar komt mijn heupbult vandaan, ik weet het zeker. De andere ochtend ga ik met mijn rok terug naar de winkel. ‘Mijn’ verkoopster is er vandaag niet, ik spreek met een collega van haar.
’Nee’, zegt zij, ‘alle rokken zien er zo uit. Maar als je nu een maatje groter past, misschien zie je de bult dan niet meer. En kijk eens wat een leuk jasje, past er leuk op.’
Ik pas de rok met het jasje en inderdaad mijn bult is geslonken, hij is slechts latent aanwezig. En dat terwijl mijn corrigerend ondergoed gewoon thuis in de kast ligt. Ik ga de winkel uit met mijn rok en het hele dure jasje dat er zo leuk op past.

Lees meer >> | 1835 keer bekeken

Gisela

Een golfclub in Rotterdam en 25 strak gekapte dames, de meesten in deux-piece,  aan een lange tafel, gedekt met wit damast. Achter hun broodje zalm met kopje thee naast het bord. Obers die af en aan lopen en ik zit bij de deur. Op een stoel met goudkleurige randen langs het rood fluweel. Het zit voor geen meter. Ik zit daar en bewaak de deur zodat, als alle dames hun broodje hebben er geen ober meer onverwachts binnenkomt om te vragen of alles naar wens is. Er is mij opdracht gegeven zodra de deurklink naar beneden beweegt, ik als een gek de deur moet openen en de verschrikte ober wegblaf. De dames mogen niet gestoord worden. Het is een strikt protocol waarin ik me vrijwillig heb laten vangen. Dat heb je ervan als je nog niet bent geïnstalleerd en in je proefperiode zit.
De dames voeren op beschaafde toon conversatie met elkaar over ongevaarlijke onderwerpen waar de dames eensgezind in hun mening zijn. Zoals zij vinden hoe het zou moeten zijn en het niet is, wat een schande is en wat beter zou kunnen als de wereld maar zou doen, zoals zij het vinden dat het moet zijn. Mijn moeder zou zeggen: ’Zo fijn als gemalen poppestront’.

Behalve Gisela. Groot, blond en altijd in een opvallende roze outfit. Grote wijde jurken of een broekpak. De kleur roze varieert van zacht babyroze naar een ’aan-het-oog-pijn-doen-roze’. Gisela met haar onvermijdelijke hondje tegen haar grote borsten aangedrukt. Waar Gisela gaat, gaat ook het pluisgeval. Zit Gisela te eten, pluis zit op haar schoot en eet mee. Gaat Gisela naar het toilet, pluis is erbij als een soort van harig aanhangsel dat geluid maakt. Pluis is onverbrekelijk verbonden met Gisela en heeft een constante nijdige blik waarmee hij de wereld in kijkt.
’Hij doet niets hoor’, zegt Gisela. ’Het is toch zo’n schat.’ Het zal wel, maar ik kom niet in de buurt van het kreng, want een kreng is het. Want o wee als de aandacht verslapt voor pluis, gaat het beest tekeer als een gek, en probeer hem dan maar eens stil te krijgen. Dat is wel wat anders dan een ober die nietsvermoedend en met de beste bedoelingen de deur opent om te vragen of alles naar wens is.

Elke twee weken komen we bij elkaar in de Golfclub in Rotterdam. Altijd dezelfde vrouwen, geen mannen. Het is een club van vooral buitenlandse bemiddelde vrouwen die in Nederland wonen en die meestal als ’vrouw van’ zijn meegekomen. Nederlandse dames zijn ook welkom. De voertaal is Engels, hoewel daar mee gesjoemeld wordt in de onderlinge gesprekken. Het is een debatingclub en het is de bedoeling dat na een half jaar deelgenomen te hebben, je wordt geïnstalleerd als lid. Een club waar ik totaal niet inpas, maar toch in terecht ben gekomen. Samen met een vriendin die ook in deze biotoop totaal misplaatst is. Dat kwam zo.

Wij studeerden Engels en voor de taal zou het toch handig zijn voor langere tijd in een Engelstalig land te wonen, zo werd ons verzekerd tijdens de studie. Om een aantal redenen, waarvan geld toch de voornaamste was, konden wij daaraan niet voldoen. Dus zochten wij andere wegen. En omdat dit een Engelstalige club was, het nauwelijks geld kostte, was onze beslissing snel genomen. Wij waren de outcasts met onze kapotte panties en onze Zeeman outfit. Samen met Gisela met haar helblond hoog getoupeerd haar dat toen al jaren uit de mode was.

Het stoorde Gisela niet in het geheel, ze leek het wel prettig te vinden in haar afwijkende verschijning. En ze had lef, zoals ze met haar hele voorkomen de groep bespeelde, zoals bijvoorbeeld de conversaties over dure glazenwassers meteen de grond werden ingeboord.
’Hoe zo duur?’, placht Gisela te zeggen. ’Als het veel kost heb je blijkbaar ook veel ramen die gezeemd moeten worden. En veel ramen betekent een groot huis. En ja een groot huis is a lot of money dat je blijkbaar in overvloed hebt. Dus zullen we het nu ergens anders over hebben?’
Tegen deze logica waren de dames niet bestand en het was voldoende om de dure monden te snoeren.
’En waarom neem je je broodje in je servetje mee, als je eerder wegmoet? Ik heb het wel gezien hoor. Kun je het anders niet betalen? Of denk je, ik heb betaald, dus ik neem het mee? Heb je een bucket voor me, kan ik even kotsen.’
Reken maar dat het broodje bleef liggen op de bordjes. Gisela wist iedereen op zijn Rotterdams op hun gebreken te wijzen. Voor haar eigen gebreken was ze ook niet blind.
’Ik hou van de waarheid, die ga ik niet uit de weg. Ja dat kan weleens zeer doen.’
Dat konden de dames in hun deux-piece beamen.
Tegen ons zei Gisela: ’Als er wat is, geef maar een yell’.

Ik zie haar nog staan achter het spreekgestoelte van de golfclub. De bril op het puntje van haar neus en in het Engels met onverkort Rotterdams accent: ’Is it really true?’. De rollende r’s worden in het kwadraat de ruimte ingeslingerd.
Ze kijkt de 25 andere dames die achter hun broodje zitten, indringend aan. Het pluisgeval kijkt mee. En nogmaals stelt ze haar vraag: ’Is it really true?’.
De andere dames kijken neutraal terug. Ik ook vanaf mijn stoel bij de deur, ik heb geen idee waar ze naar toe wil. Ik hoor alleen maar: ’Is it really true?’, als een soort mantra sluit ze elke zin die zij spreekt hiermee af.

Dat installeren intrigeert ons nogal. We hebben visioenen dat we met een zwaard tot ridder worden geslagen zoals de Engelse koningin dat doet. En eerlijk gezegd, dat lijkt ons wel wat. Gisela helpt ons uit de droom. ’Het stelt eigenlijk niets voor. Je moet luisteren naar een verklaring over integriteit en verplichtingen waar je je als lid aan moet houden. Als dat achter de rug is loop je naar het spreekgestoelte en spreek je je maidenspeech uit. Dat kan over elk onderwerp gaan. Ik heb over mijn broer verteld die aan de drugs is en zwerft op straat. Maar meestal gaat de speech over iets maatschappelijks, hoewel, dat verhaal van mijn broer was toch eigenlijk wel aardig maatschappelijk, zou ik zeggen.’

Gisela vertelt graag over haar liefdesleven, daar zorgen wij wel voor. Wij moedigen Gisela zo veel mogelijk aan alle saillante details te vertellen. Gisela is driftig op zoek maar iedere keer als er sprake is van misschien wel een begin van een relatie, fietst er iets tussendoor. Een opdringerige ex of haar broer die dan ineens aan de deur staat en dringend geld nodig heeft. Dat zijn meestal voorbodes van het abrupt eindigen van een relatie. Want het blijft nooit bij die ene keer, de broer blijft geld vragen, dringt zich het leven binnen van Gisela en de ex eist op hoge toon een bezoekersregeling met het pluizige hondje. Daartegen zijn de minnaars niet bestand. En Gisela? iedere keer opnieuw scheert ze haar benen als een nieuwe geliefde in aantocht is, harst ze de haren van haar bovenlip en koopt nieuw ondergoed. Ze vertelt dat ze bij een eerdere lover die bij haar op bezoek kwam, zelfs de kamer ging witten. Hij zou een week blijven en die vuile muren gaven toch geen beste indruk. De lover blijkt een bruinogig loeder, Pascal genaamd uit Frankrijk, waar ze het slechts enkele uren mee uithield. Wat er precies is gebeurd, wil Gisela niet vertellen, zelfs niet na consistent aandringen van ons. Hij vertrok spoorslags terug naar Roubaix. Zoveel wil ze wel kwijt. Nee met het liefdeleven wil het maar niet vlotten.
 
Die ex bezorgt wel de nodige overlast. Te pas en te onpas wil hij alles van het hondje weten. ’Eet hij wel genoeg? Komt hij wel veel buiten, nu je midden in de stad woont? Die beestjes hebben beweging nodig, dat weet je toch wel?’
Gisela wordt er helemaal gek van. Het is uiteindelijk nog voor de rechter geweest, over die omgangsregeling met dat hondje. Het beestje is haar toegewezen. Maar dat betekent niet het einde van de bemoeizuchtige ex.

Die keer dat Gisela niet was komen opdagen, kan ik me nog goed herinneren. We zaten voor de verandering in een duur restaurant, de golfclub was niet beschikbaar. Er was een gedeelte afgebakend voor ons met van die rode touwen tussen glimmende paaltjes. ’Besloten bijeenkomst’, stond er op een bordje bij om elk misverstand te vermijden. Iedereen was er, behalve Gisela. Ze had zich niet afgemeld en niemand wist waar ze was. Iemand opperde of ze misschien toch naar de golfclub was gegaan en de voorzitster ging bellen. Op de golfclub zat niemand in een roze outfit. Vervolgens besloot de secretaris naar Gisela zelf te bellen. Er werd niet opgenomen. Na enige uitgewisselde ongeruste algemeenheden, werd de bijeenkomst zonder Gisela begonnen. Ook de keren daarna, toen we weer terug in de golfclub waren, geen Gisela, ze antwoordde nooit de telefoon en reageerde niet op brieven. Wij zijn nog een keer over de Schiedamsedijk gaan fietsen of we Gisela niet toevallig zouden tegenkomen, maar geen spoor van Gisela of het pluisgeval. Daarna verslapte onze aandacht.

Die installatie van ons is er nooit gekomen. Voor ons was de lol ervan af. De gesprekken over geld, dat wij niet hadden, dure auto’s, die wij moesten ontberen, de werksters, au-pairs, daar konden we niet over meepraten. De maand voordat wij geïnstalleerd zouden worden hebben wij ons lidmaatschap per aangetekende post opgezegd. 

Schiedamsedijk in Rotterdam

Lees meer >> | 1296 keer bekeken

Auto

Frank bestuurde altijd de auto en ik zat er naast. Dit voldeed prima. Ik had lang geleden mijn rijbewijs gehaald, maar nooit geconsumeerd. Ik hield niet van rijden en later ging ik het eng vinden. De kaarten waren dus geschud, Frank reed en ik zat er naast. Maar nu is alles anders. Er is geen Frank meer die rijdt. En die auto staat ook maar voor de deur.

Na tien rijlessen stap ik in de auto, helemaal alleen en zo de weg op. Ik woon in het centrum van de stad, dus dat betekent gelijk met de billen bloot. Het gaat goed en ik voel me ‘Master of the Universe'. Hoewel een echt spontane rijder hiermee nog niet is geboren. Wat ik me later realiseer is dat een auto onderhoud met zich mee brengt en er moet af en toe benzine in.

Ik oefen voor de deur met de benzinedop, ik krijg hem niet los. Ik vraag een loslopende man mij te helpen. Daarna oefen ik verder. Vervolgens ga ik tanken. Met veel passen en meten zet ik de auto voor de goede pomp, ik moet het nummer van de pomp intoetsen en daar haak ik af. Waar staat dat nummer? De man bij de pomp naast mij helpt mij met een gezicht van ‘trut-kan-je-dat-dan-niet-zelf-zien?’ Maar ik tank. En ook nog de goede benzine.

Het wassen is van een andere orde. Ik ga een paar keer per week zwemmen, vroeg in de ochtend en op de terugweg zie ik ineens een wasstraat. Geen uitstel mogelijk. Het is nog vroeg en mannen op weg naar hun werk staan naast de wasstraat te wachten totdat hun auto klaar is. Het is zo’n wasstraat waar je in rijdt, dan uitstapt en het apparaat zijn werk doet. Ik spreek een van de mannen aan en vraag hoe e.e.a. werkt.
‘Je moet binnen bij het benzinestation betalen, dan krijg je een bon, op die bon staat een nummer, dat nummer toets je in op het apparaat dat naast de inrit van de wascabine staat. Wel eerst je auto binnenrijden en dan dat nummer intoetsen.’
Het klinkt simpel genoeg. Ik ga naar binnen.
‘Wat voor beurt wilt u?’ vraagt de man met een neutraal gezicht in het benzinestation.
Ik blijf hem aankijken, dan wijst hij met zijn vinger naar boven, naar een groot bord.
‘Oh, doet u maar het volledige programma.’
Ik krijg een bon met een nummer. Ik loop naar de auto en rij hem de cabine in. Op het moment dat ik het nummer wil intoetsen, rent een monteur uit de naastgelegen garage en roept: ‘Stop, stop. U heeft de auto niet goed ingereden. Kijk er is een soort van bobbeltje waar u overheen moet rijden, vlak voor dat andere bobbeltje dat daar achter ligt. Dus uw voorwielen moeten tussen die twee bobbeltjes staan. U moet verder doorrijden.’
Ik stap in en rij de auto naar voren, naar achter, naar voren, naar achter, naar voren en naar achteren. Ik hoop dat iedereen druk met zichzelf is en mij niet ziet. Uiteindelijk staat de auto goed.
Ik stap uit, toets dan eindelijk dat nummer in. Het apparaat start en ik sta daar tussen de mannen -onderweg-naar-kantoor-die-nog-even-snel-de-auto-wassen-, als vrouw van de wereld te wachten totdat mijn auto als een stralende fenix onder de wasborstels te voorschijn komt.

Als een komeet vliegt er iets de lucht in, het komt uit mijn auto. Het wordt gelanceerd en ligt een stukje verderop in het water. Het is een stuk zwart plastic en ineens zie ik wat het is, de beschermdop die op de trekhaak zit. Deze dop was al eerder gescheurd bij het onhandig achteruit inparkeren van een paar weken daarvoor. Ik aarzel geen ogenblik, ik loop ik naar auto naar de plas water waar de dop ligt, raap hem op en zet hem terug op de trekhaak. Net op dat moment begint de hoofdwas. Alle registers gaan open om de auto zijn volledige programma te geven. Het water spuit met volle kracht op de auto. Boven, links, rechts, voor en vooral achter, waar ik bezig ben de dop op de trekhaak terug te zetten. Ik ben onderdeel van de auto, ik ben het verlengstuk. En omdat de auto zo perfect in de cabine staat, krijg ik de volle laag. De mannen die op hun auto wachten totdat deze gewassen is, zijn allen druk met hun telefoon. Ik voeg me druipend tussen hun in en ik wacht bibberend in de kou totdat ik in mijn auto kan stappen. Ik doe net alsof het heel normaal is, ik ga niet gek doen, ik pak ook mijn telefoon en als ik eenmaal instap laat ik een plas water achter op het verder droge wegdek.

Lees meer >> | 1878 keer bekeken

Vakantie

Vakantie

Het is druk, heel druk, in de grote vertrekhal bij de gate staan mensen op elkaar gepakt, met en zonder kinderen, omringd door rolkoffertjes en weekendtassen. Het is hoogseizoen en als je eens rustig wilt reizen is dit niet het goede moment. Ook wij, vriendin Nicolette en ik wachten bij de gate met onze koffertjes. Wij zitten op de verwarming, de weinige stoelen zijn allemaal bezet.

Lees meer >> | 1157 keer bekeken

Lijnen, cirkels en spuitsporen

In de kerk word ik met een driftig gebaar weggewuifd. Ik zie ergens in de verte het hoofd van Arno met zijn camera op een kerkbank, hij op zijn knieën erachter. Hij komt maar net met zijn hoofd boven de kerkbank uit. Ik loop door en bedenk dat dit niet voor mij bestemd kan zijn. Er volgt een nog wat driftiger wegwuifgebaar, nu met giftige blik. Ik deins naar achteren en loop terug.

Ik bevind me ergens in Frankrijk en met mij 8 fotografen die een cursus volgen. Ik doe niet mee met fotograferen maar hoor wel bij de groep. Elke avond is er een fotobespreking van de resultaten van de opdrachten van die dag. Ik zit bij deze besprekingen als toehoorder.

‘Ik was aan het fotograferen met mijn groothoeklens’, zegt Arno, ‘jij stond vol in beeld’. Tuurlijk denk ik. Wat later loop ik verschillende keren op zijn verzoek het stoepje op en af het portaal in van de kerk. ‘Nee, niet goed, nog een keer’, zegt Arno. ‘Doe je tas eens af, ja ook die rugzak. Nu nog een keer, nee precies in het midden, daar bij de zon, ja met die schaduw. Ja nog een keer.’ Het wordt een mooie foto. Bij de bespreking hoor ik dat het hoofd van de persoon niet interessant was, die moest er af.

Ik zie Hans in het struikgewas schuifelen met zijn schuiftrompet,  zo noemt hij zijn telelens en Jan verdwijnt in een koolzaadveld om minuten later verder weg weer te voorschijn te komen. Maggie ligt languit op een brug voor haar ultieme foto en ook Ben en Wilbert gaan plat in de kerk om hun kleine mannetje te fotograferen. Een cryptische omschrijving van de opdracht van die dag. Kleine poppetjes fotograferen in een sociale omgeving. Je zet bijvoorbeeld een poppetje van een wegwerker in een gat in de muur en vervolgens maak je een foto van dichtbij, alsof het lijkt of dat poppetje een echt mens is die aan het wegwerken is. De poppetjes zien er zeer realistisch uit.
 
Ik heb ook geleerd dat tuinieren niet uitsluitend in je eigen tuin hoeft te gebeuren. Je voegt iets toe of haalt iets weg tijdens het fotograferen. Bijvoorbeeld een tak die neergelegd wordt of takken die juist weer weggehaald worden. Tuinieren is een ander woord voor manipuleren tijdens het fotograferen. En mensen die toevallig in beeld komen? Dan wordt het feest en iedereen is blij een levend wezen te kunnen fotograferen na al die koolzaadvelden.

Sinds ik als toehoorder bij de dagelijkse fotobesprekingen heb gezeten kan ik niet meer ongestoord naar een landschap kijken. Ik zie alleen nog maar lijnen die recht zijn, lijnen die krom lopen en die mij wel of niet het beeld intrekken. Ik zie cirkels en rode fietsjes die er niet zijn. Rode fietsjes als metafoor voor een beeldtrekker. In de koolzaadvelden zie ik spuitsporen, alleen de lucht blijft de lucht, maar soms iets te veel.
Ik leer veel over remsporen die beter nog wat aangezet kunnen worden. En als Wilbert eindelijk een ongecropte (ongesneden) foto inlevert is iedereen van mening dat als er een stukje afgehaald wordt, deze stukken beter wordt.

 Titel: Little people. Foto gemaakt door Hans Willemsen

Lees meer >> | 1302 keer bekeken

Carnaval

Carnaval

Ik was er niet op voorbereid, ik ben er te gemakkelijk mee omgegaan. Ik dacht het valt wel mee, of misschien dacht ik wel helemaal niets. Carnaval, ik heb er geen zin in, woon in het zuiden tegen het centrum van de stad aan. De stad die enthousiast dagenlang het carnaval viert op alle mogelijke manieren. De dichtheid van de cafe’s is daar ook debet aan. Het hossen op de markt, de kinderoptocht op zondag, maandag DE carnavalsdag met de optocht van de praalwagens door de hele stad. Normaal gesproken duik ik het carnaval in, samen met Frank, dat doen we al heel lang en altijd met heel veel plezier. Als westerling heb ik met wat dat betreft aardig aangepast, hoewel ik me regelmatig blijf verbazen. Het vrijheidsbeeld fietsend door de stad, twee grote bruine beren bij de AH en Michael Jackson achter de rollator. Niemand kijkt er van op, behalve ik. Ik blijf me verbazen dat anderen zich niet verbazen. Maar nu niet.

Lees meer >> | 1230 keer bekeken

Velocity

Ik ben gek op pennen en opschrijfboekjes. Vanaf dat ik als kind zakgeld kreeg, kocht ik blocnootjes, opschrijfboekjes en pennen. Dat is nooit meer weggegaan. Er is niets mis met een pen die heerlijk schrijft. Ik heb twee van zulke pennen, het zijn identieke pennen. Bang zonder te zitten als er eentje onverhoopt ineens leeg is. En ze liggen achter slot en grendel. Niet echt achter slot en grendel, maar in de bovenste lade van een bureautje. De la als obstakel, een extra handicap, om niet zo maar bij de pennen te kunnen.

Lees meer >> | 1605 keer bekeken