Ada Krowinkel

Op zondagochtend drinken we onze koffie op Manhattan in een van de vele Starbucks daar. Een mevrouw met een soort van tweelingwandelwagen komt omstandig binnen en ook met een baby in de draagzak. Op het moment dat ik me afvraag of we hier met een drieling te maken hebben, zie ik dat er twee van die kleine flufhondjes in de wandelwagen zitten en de baby in de draagzak is fluffy nummer drie. Ze zijn sprankelend wit en elk haartje is gekamd. Ik ren op de mevrouw af en paai haar dat ik die hondjes van haar zo georgious vind. Dat vind ik helemaal niet, ik wil alleen maar foto’s maken. Ze knikt heel lichtjes en als vriendin C. ook met haar fototoestel aan komt zetten is de maat vol. Ze klept de kap van de wandelwagen dicht, doet gaas voor de opening en mompelt iets en gaat apart zitten. Daar geeft ze de hondjes stukjes cake, praat ermee, sluit zich op in haar wereld. De show is voorbij, zoveel is wel duidelijk.

Als één ding duidelijk is, de poedel is populair in New York. In Nederland zie je betrekkelijk weinig poedels. Vroeger, ja toen ik kind was, zag ik veel poedels. In New York is duidelijk een andere hondenmode aan de gang. Ook hondensoorten die ik nog nooit eerder heb gezien komen voorbij in de meest bizarre kleuren.

Later op straat zien we honden met sokken aan. Ook hierin is een mode te herkennen. Wij zien vier verschillende kleuren sokken bij de ene hond, bij de andere roze sokken met bijpassend jasje, met franjes en frutseltjes. We zien een vrouw lopen met een mandje, roze gestoffeerd. Het hondje wordt er uitgehaald voor zijn behoefte en daarna behoedzaam in het mandje teruggedaan. De oude vrouw sjouwt met het hondje verder. Het beest kijkt ons brutaal aan, hij vindt het niet meer dan normaal.

Dat doet me denken aan een programma dat ik lang geleden op de televisie zag, een Amerikaans programma. Het ging over poedels, een wedstrijd waarin poedels getransformeerd werden tot bekende personen. Ik was aan het zappen en daar was hij ineens, de zuurstokroze poedel, met een kapsel dat hoog boven de
poedel uitsteekt, dito-kleurige haarstukjes er in verweven om het beest toch vooral een robuuste coupe te geven en vol in de krul. De hond wordt aangesproken met ‘Dolly Parton’.

Ik was nog niet van mijn verbazing bekomen of daar kwam de volgende poedel al voorbij. Deze staat op een sokkel, neergezet als een levend standbeeld. Deze poedel is een leeuw, althans hij is getransformeerd naar een leeuw, lichtbruin gespoten en de krul op zijn kop is er helemaal uitgestyled en gewaxt in stijle manen. En verdomd, het is een leeuw, hij gaapt zoals alleen leeuwen kunnen gapen. Deze poedel leeft zich duidelijk in in zijn rol.

Er is een poedel in alle kleuren van de regenboog met bolletjes haar op hoofd in blauw en groen, een zeer kleurig schouwspel. Een poedel vermomd als gestreepte slang, eentje als zebra, een poedel met twee bruine bulten, het blijkt een kameel te zijn. Het kan niet op, er is geen enkele poedel als zichzelf. Ze staan klaar in hun showtoilet om de catwalk te betreden, in dit geval een ietwat vreemde benaming.

Het programma is spannend, want het is een wedstrijd wie zijn poedel het mooiste kan opmaken en onderdeel van de show is een wandeling van eigenaar met poedel op de catwalk. Ook de baasjes hebben zich aangepast aan de poedel, dus de look-alike van Dolly Parton loopt met Dolly Parton aan de lijn, doet een dansje. De leeuw wordt vergezeld van een leeuwentemmer, de slang met een slangenmens in dito kleuren en de veelkleurige poedel verschijnt zelfs op rollerskates. De kameel is een beetje sneuig, de bulten zijn zo groot, dat bij elke stap van de poedel de bulten van links naar rechts zwiepen, hij wint dan ook niet. Wie de winnaar was, weet ik niet meer, voor mij waren ze het allemaal. Het eindigt met heel veel tranen van verliezers en van de winnares, die tussen de tranen de historische woorden spreekt: ‘Ik ben helemaal van mijn melk’. In dat licht bezien zijn die honden met sokken aan toch maar een slap aftreksel.