Ada Krowinkel

Zeuren!

Weet je waar ik een ongelooflijke hekel aan heb? Zeg maar een bloedhekel. Aan mensen die zeuren en niet zo maar zeuren maar die daar hun tweede natuur van gemaakt hebben. Kinderen kunnen zeuren, maar dat vind ik toch eigenlijk weer wat anders. Daar heb ik ook een hekel aan, maar daar kan met de nodige portie tucht uiteindelijk nog wel iets goed van komen. Nee, ik bedoel dus volwassenen die zeuren en die zich daar als het ware in hebben gespecialiseerd en op alles wat hun gevraagd wordt wel een zeurantwoord klaar hebben. Alles is moeilijk, onmogelijk, al eerder gedaan of niet gelukt. En dan met zo’n sloom zeurstemmetje, dat als zo iemand zijn mond opendoet je direct alle vluchtwegen in ogenschouw neemt om het hazenpad te kunnen kiezen. Zo ver mogelijk van die persoon vandaan om die stem die dwars door je heen sijpelt maar niet meer te hoeven horen. Het liefst blijf ik bij deze mensen uit de buurt, maar je hebt weleens van die onbewaakte momenten dat je er geen erg in hebt en je weer zo’n figuur tegenover je treft die jou deelgenoot maakt van zijn kwalen waar hij door geteisterd wordt en al het onheil dat alleen hem treft. Ik wil nog weleens beleefd blijven of laten zien dat ik een opvoeding hebt genoten, maar dit vergt wel het uiterste van mij en soms gebeurt het dat er ineens een stilte valt, de persoon kijkt mij vragend aan. En ja hoor, natuurlijk had ik het allang opgegeven te luisteren en daar gaat die vuile gluiperd mij een vraag stellen. Dat is het moment voor grof geschut, ik haal uit met alle kracht die ik in me heb, ik geef hem een flinke hengst en raak zijn hoofd. Hij is zo verbaasd dat hij mijn andere hand niet verwacht die ik rechtstreeks in zijn maag plant. Hij slaat dubbel en kan nog slechts een rochel voortbrengen, hij hapt naar adem. Missie gelukt, de mond is gesnoerd. Maar in plaats daarvan vraag ik: ‘Eh, sorry, wat zei je ook al weer?’

Lees meer >> | 1862 keer bekeken

Hij

Daar komt hij,  aangelopen over het parkeerterrein richting terras. Het is warm en stil op het parkeerterrein, slechts het geluid van de enkele auto op de snelweg die langs het parkeerterrein loopt, verstoort de dampende stilte. Een vreemd fenomeen deze stille 3-baanswegen in dit zuidelijke warme land. Hij is omstandig uit zijn auto gestapt en ik als toeschouwer moet wel kijken. Hij loopt wijdbeens, de dikte van zijn gespierde bovenbenen dwingt hem zijn benen wijd uiteen te zetten bij het lopen. Hij wordt gevolgd door zijn vrouw op van die onhandige hakjes die haar slechts toestaan tot trippelen in plaats van een stevige stap te maken, daarbij is ook de kleding van deze hoogblonde dame debet. De schoentjes zijn goudkleurig en bestaan uit heel veel hoge hak met slechts een paar bandjes om de voet. Alles is cliche en zo heerlijk om naar te kijken, cliche’s zijn er tenslotte niet voor niets. Hij kijkt rond, het zo goed als lege parkeerterrein over, hij doet er alles aan om gezien te worden. Zijn bovenarmen steken uit het mouwloze shirtje, ze zijn dik en gespierd en ik moet ineens denken aan het tekenfilmpje Popey the Sailorman, die met die worstarmen die uit zijn mouwen puilen als hij in een ruk een blik spinazie opent, deze in zijn mond giet en vervolgens als een uzi zijn vriendin Olijfje van de een of andere ramp gaat redden. Ook bij deze opgedikte man laten zijn armen het niet toe de marshouding aan te nemen. Zijn borstkast puilt uit het shirtje.

Lees meer >> | 1912 keer bekeken

Albrecht Dürer en Facebook

Weet u de overeenkomst tussen Albrecht Dürer en Facebook?

Voor degenen die het niet weten, Albrecht Dürer is een schilder, geboren in 1471 en hij was succesvol. Nog steeds, want zijn werken zijn te zien in de meest prestigieuze musea.

Ik kwam zijn zelfportret tegen in het Prado in Madrid en natuurlijk kende ik dit werk. Maar nu stond ik oog in oog met het origineel, met slechts 10 cm. tussen mij en het werk. Het is niet supergroot (47,5 x 60 cm.), maar groot genoeg om alle details in me op te kunnen nemen. Op de afbeelding is hij 26 jaar, hij heeft lange goudkleurige krullende lokken. Hij heeft een hoofddeksel op en grijze handschoenen aan.

Lees meer >> | 1972 keer bekeken

Follies

Madrid, begin april, de dagen zijn al aangenaam warm en de avonden zwoel. Wij zijn voor een aantal dagen in Madrid. Op het Plaza de Santa Ana staat een groep mensen voor het Teatro Espanol, een heel oud en authentiek theatertje met drie verdiepingen met loges. Ik ken het van de foldertjes die ik her en der heb zien liggen met als titel ‘Follies’, maar omdat het me niet duidelijk was wat voor soort voorstellingen er gegeven werd, had ik er tot nu toe nog niets mee gedaan.  De deuren staan open, het is warm. ‘Oh, een mooie kans om de binnenkant even te bewonderen’, zegt huisgenoot F. en loopt al direct naar binnen. De meute zet zich direct daarna in beweging, achter ons aan het theater in. Het is inderdaad net zo mooi als op de foto’s. Het is heel oud, goed onderhouden, met veel gouden ornamenten en heel veel pluche. Iedereen gaat zitten en blijven die twee stoelen voor ons waar wij staan te kijken vrij? Prima plaatsen zo te zien, niets mis mee toch? We kijken om ons heen, de meeste mensen zitten nu. De buitendeuren worden gesloten, die mogelijkheid wordt ons ontnomen. We kijken elkaar aan en denken hetzelfde: dit is overmacht. We gaan zitten, we voelen ons niet erg gerust. ‘Als die verrekte lichten nou maar eens uitgaan’, zegt huisgenoot F. De zaaldeuren gaan nu ook dicht en de lichten gaan godzijdank nu ook eindelijk uit. Dan begint het. Het is toneel, het is Spaans en voor ons volkomen onverstaanbaar. Oh jee, als dat maar geen uren gaat duren. Maar dan ineens springt er een kerel het toneel op en heft een hartstochtelijk lied aan. Oh, een soort van musical dus. Het is grappig, de zaal lacht, wij lachen mee omdat we niet weten waarom we lachen. Dan komen de danseressen die zingen, de zangeressen die dansen en de acteurs die alles doen, het gaat alle kanten op. We snappen niet waar we naar kijken, maar het is leuk, heel erg leuk zelfs, zeker omdat helemaal niemand die twee plaatsen komt opeisen. Dan gaat het los, alles wordt uit de kast gehaald, de hoge hoeden, de glitterpakken, de blote outfits van de danseressen met veren all over the place. Het is een groot spektakel en wij zitten er midden in, totdat het twee uur later echt afgelopen is en wij weer buiten staan in de zwoele warme avond.

Lees meer >> | 2113 keer bekeken

Rafael Burgos

In elke plaats waar wij op vakantie zijn, proberen we een muziekuitvoering bij te wonen, het liefst in een mooi oud theater of concertzaal. Zo ook in Madrid waar we een aantal dagen zijn. We hebben plaatsen besteld in het Teatro Real en daar zitten we dan, hoog in de nok, moe van al die trappen die we op moeten. Op de plattegrond leek het zo’n mooie plek.

Lees meer >> | 2285 keer bekeken

De taartjeswinkel

‘Weet je wat het is?, ‘lig ik ’s-nachts in bed, zegt mijn man: ‘Wat ben je bloot’, tsja vind je het gek, dan heb ik weer zo’n warmteaanval en dan gooi ik alles uit’. We zitten in de tearoom van tante Pollewop, niet haar echte naam, maar zoals wij haar altijd noemen. Zij is de eigenaresse van een tearoom in het centrum van Breda. De tearoom is eigenlijk een ouderwetse taartjeswinkel met een aantal tafeltjes die altijd bezet zijn. Tante Pollewop is 85 en staat nog steeds elke dag achter de toonbank.

Lees meer >> | 2472 keer bekeken

Heeft iemand tel.nr. van China?

‘Zeker werk uit je beginperiode’. Ik sta te praten met een bezoeker op de expositie in de Stadsgalerij in Breda, waar ik samen met huisgenoot F. en vriend R. mijn schilderijen exposeer. ‘Nee, deze werken heb ik vorige week afgemaakt’ antwoord ik, de persoon kijkt mij verbaasd aan. We staan voor mijn ‘funny faces’, inderdaad gekke gezichten die nog bijna nat van de verf aan de muur hangen. Ik had er eerlijk gezegd nogal hoge verwachtingen van, dat mensen ze heel grappig zouden vinden, dat ze misschien zelfs in de rij zouden staan om ze te kopen, dat ik ze ik niet aan kon slepen. Ook de rest van de bezoekers heeft er hoegenaamd geen belangstelling voor. Ze lopen er minzaam aan voorbij.

Lees meer >> | 1865 keer bekeken

Windmolensex?

Mogen we ons even voorstellen?  Lieve en Heer, wij doen aan co-operations, en dat doen wij zeer regelmatig. Wij moeten wel, wij moeten overleven, anders zijn wij binnen de kortste keren verdwenen, het is voor ons een overlevingsstrategie. Een strategie die helemaal niet moeilijk is, niemand heeft het ons geleerd, wij doen het gewoon. Wij zijn blij dat we luid en duidelijk op de windmolen mogen laten zien wat we bedoelen, altijd handig voor de soortgenoten die daar rondvliegen. En voor de mensen die naar ons kijken? Mmm, die zullen vertederd naar ons opkijken in onze rood/

Lees meer >> | 2349 keer bekeken

Broodje Aap?

Een beetje surfend op net kom ik het volgende bericht tegen: ‘Mongool na 30 jaar ontmaskerd’. Ja dat nodigt direct uit tot lezen. Het verhaal gaat als volgt. Opschudding in de sociale instelling ‘Het Zonnetje’ in Veurne. Een van de bewoners bekent na 30 jaar dat hij geen mongool is, maar gewoon lelijk. De ouders van Remco Govaert (34), in feite dus een gezonde man, verzonnen de afwijking. Ze hoopten dat hun zoon –gezien zijn duidelijk mongoloide-achtige uiterlijk - zo meer kansen zou krijgen in het leven. ‘Ik kan het niet langer verstoppen’ bekent Remco. ‘Dat aanhankelijke doen en kwijlen, dat steekt zo tegen. En ik had ook een sterk vermoeden dat de andere bewoners me door begonnen te krijgen’.  En zo gaat het nog even door.  In eerste instantie geloofde ik het verhaal, hoe onwaarschijnlijk dit ook klonk. Ik zag het helemaal voor me, je begint ergens met een leugen en op zeker moment is er ‘no way of return’. Huisgenoot F. zei al direct: ‘deze flauwekul geloof je toch zeker niet?’, nou eerlijk gezegd wel dus. Alhoewel, over die kansen die de jongen zou krijgen als hij als mongool door het leven zou gaan,  had ik al direct mijn twijfels.  Verder zoekend op internet lees ik dat ‘Het Zonnetje’ in Veurne helemaal niet bestaat. Googlen op ‘Remco Govaert’, levert veel hits op, zelfs een Facebookpagina, maar ik moet eerst vriend worden om op zijn pagina te kunnen kijken. En is dat wel DE Remco Govaert? Dit gaat me toch iets te ver. Ik bekijk ook nog even een filmpje van Hans Teeuwen over de Josti Band. En daar zie ik ineens een bericht: ‘mensen geloof dit dus niet, het is gewoon een verzonnen verhaal, een goede Belgenmop’.  Maar ja klopt dit wel? Deze persoon kan ook zomaar van alles schrijven, zoals we allemaal kunnen doen, zelfs de auteur over de ‘outcoming’  van Remco Govaert. Of is het toch een broodje aap?? Reacties welkom!

Lees meer >> | 9702 keer bekeken

Zes doodskisten in mijn kamer.

‘Schat, zou je misschien 1x niet willen douchen?’, het is zondagochtend en in mijn badkamer ligt een soort van doodskist op een bok. Het is een sokkel van hout, zwart geschilderd en nog nat van de verf. ‘Er kunnen spetters water op komen en dan moet ik opnieuw gaan schilderen’. Huisgenoot F. Heeft de avond ervoor nog snel even deze sokkel geverfd. Begin februari gaan we exposeren en F. heeft een tekort aan sokkels voor al zijn zware stenen beelden en is de afgelopen dagen niet meer aanspreekbaar, er moeten sokkels gemaakt worden. De tafel van buiten wordt in de huiskamer gezet, daarmee is de kamer tjokvol en vanaf nu kunnen we slechts zijdelings de kamer verlaten. F. staat boven op de tafel zijn sokkels in elkaar te lijmen, de enige plek in huis waar dat mogelijk is. We wonen niet groot, groot genoeg om te kunnen eten, slapen en een mens te zijn zonder exceptionele zaken. Maar zoals gezegd, niet groot genoeg om bijzondere dingen te doen zoals het maken en schilderen van veel sokkels. F. Haalt dan ook de meest wonderlijke capriolen uit voor het maken van deze houten onderstellen.

Lees meer >> | 2165 keer bekeken