Ada Krowinkel

Mager

Ik kan mijn ogen niet van hem afhouden, of ik wil of niet, ik moet naar hem kijken. Ik trek mijn baantjes in het zwembad zoals ik dat een paar keer per week gewend ben te doen. omdat ik die baantjes voor het grootste gedeelte onder water onder water zwem, zie ik meer onder water dan daarboven. Zo ook vanochtend. Baantje heen, baantje terug, baantje heen, baantje terug. Niets spectaculairs, alleen maar zwemmen. De meeste mensen in het zwembad doen dat en deze mensen kom ik hier al jaren tegen.

Lees meer >> | 1662 keer bekeken

Belastingen

'Money for nothing', mixed media, Ada Krowinkel

Belastingaangifte doe je voortaan in een kwartier op de site, dat stond pas nog in de krant. De strekking van het verhaal was dat de Belastingdienst niet alleen loon of uitkeringen standaard op de aangifte vermeldt maar nu ook de saldi op spaarrekeningen. Lekker gemakkelijk, snel klaar. Mooi toch? Maarre…. Dat betekent toch dat we die ene spaarrekening waar toch niet zo veel op staat, maar net de balans doet overslaan naar extra belasting betalen, niet meer kunnen ‘vergeten’? Dat we ons formulier niet meer creatief kunnen invullen. De Belastingdienst praat alleen over de besparing in brieven en blauwe enveloppen, maar in mijn optiek zijn de extra belastinginkomsten van al die ‘vergeten’ spaarrekeningen enorm. Met een beetje geluk kunnen we het begrotingstekort dit jaar al terugbrengen naar 3%!

Lees meer >> | 1553 keer bekeken

Haar

Detail uit schilderij 'See no evil'

Ken je dat? Een haar aan je vingers die er maar niet van af wil? Ik sta druipend in het kleedhokje van het zwembad. Ik heb gezwommen, gedoucht en sta klaar om me af te drogen. Ik pak mijn handdoek en voel ineens die haar aan mijn vingers zitten. Aan een paar vingers tegelijk. Ik probeer hem te pakken met mijn andere hand en bemerk tot mijn grote schrik dat die haar helemaal niet van mij is. Een blonde haar van minstens 30 cm. Ik heb kort haar dus ik ben er helemaal zeker van dat dat klopt. Gedver, daar sta ik dan met mijn natte handen met een haar van iemand anders. Moet van een jong meisje zijn, schat ik in. Zo’n mooi jong ding, strak in het vel, lang stijl blond haar, zo’n meisje waar alle jongens achteraan lopen. Maar toch, een haar van een ander.

Lees meer >> | 1579 keer bekeken

Kunstenaars en pikhouweelverkopers, the key to heaven?

Je hebt kunstenaars en pikhouweelverkopers. Kunstenaars die kennen we, vage figuren die laveloos hun inspiratie in de kroeg opdoen en pikhouweelverkopers zijn mensen die pikhouwelen verkopen.   

Natuurlijk is dat gechargeerd, dat wat de kunstenaar betreft. De kunstenaar bestaat natuurlijk niet. Ze zijn er in vele gradaties. Je hebt de groep kunstenaars zonder enige vorm van communicatie naar buiten toe. Als een soort van prehistorisch wezen zonder mail, website en social media zijn ze bezig in hun cocon van hun eigen universum. En geloof me, ze bestaan nog steeds. Daarnaast heb je kunstenaars die vinden dat kunst en commercie niet samen gaan en daar met een soort van ayatolachtige overtuiging melding van maken, zodat je je bijna schuldig voelt omdat je toevallig net een visje hebt uitgehangen bij iemand die heel misschien wel belangstelling heeft om naar je website te kijken. En daarnaast het leger van kunstenaars en hobby-kunstenaars die op allerlei manieren bezig zijn met hun kunst en die allemaal exposure zoeken.  

Lees meer >> | 1598 keer bekeken

Patatje kapsalon

Het voordeel van in de stad wonen is de diversiteit aan mensen, winkels en de vele patatzaken, wel of niet in combinatie met shoarma, pizza’s of van die heerlijke automatieken gevuld met bamischijven of frikandellen. Ik ben regelmatig te vinden bij de Turk, vlak over de brug bij de Haven, waar ik even snel een patatje haal voor bij de mosselen. De Turk is een snackbar met shoarma en met patat, met een filiaal voor pizza’s verderop in de straat.

Lees meer >> | 2726 keer bekeken

Een gevalletje service

Ik ben boos, ik zit aan de telefoon met aan de andere kant een medewerker van de fietsenwinkel waar ik een paar weken geleden een nieuwe fiets heb gekocht. Laat ik hem E. Noemen, de E van Ed maar het kan ook de E. Van eikel zijn. Voor de zoveelste keer probeer ik mijn fiets klachtenvrij te krijgen. Vanaf de eerste dag ben ik daar druk mee. Het begon met een oorverdovende fluittoon op het moment dat ik mijn trapper in beweging zet, een fluittoon zo hard dat als ik langs kantoor fiets mijn collega’s op de 1^e verdieping met de ramen dicht mij horen. ‘Ben jij dat die daar langsfietst?’. De fiets rammelt, de ketting zit los, de band is niet helemaal senang, de reflector van de pedaal verdwijnt onderweg, ik vind een los onderdeel onder mijn fiets als ik even stop en ik berijd de bergen in Duitsland en Zwitserland met een op en neer wippend loszittend zadel. Ik ben al vele keren langs geweest en heb al even zo vele keren gebeld. Het wil maar niet lukken met die lui. Zij hebben zich inmiddels wel onsterfelijk gemaakt met de uitspraak: ‘Wilt u het zadel NOOIT meer beetpakken als u uw fiets optilt!” Dit was nadat ik weer een stuk zadel was verloren. Ook is mijn lichtkleurige moderne kunststoffen lichtgewicht fiets nu verrijkt met een heuse ouderwetse zware brede koperen ring om de kabels bij elkaar te houden. ‘Stuurt u maar een mail met uw klachten’ een nogal optimistische aanbeveling als ik de site van de fietsenboer afstruin op zoek naar het mailadres. 

Lees meer >> | 1779 keer bekeken

Es rendiert nicht

Ik lig voor dood langs de weg, uitgeput, mijn fiets ligt naast mij. En het leek nog wel zo leuk in de fietsgids, een route door Duitsland, stukje Zwitserland en langs de grens met Frankrijk en dan weer terug naar het begin. We hebben al uren fietsen achter de rug en hebben ons inmiddels geoefend in het betere fietswandelen en vooral fietsduwen, bergop. We zijn er al snel achter dat deze fietsroute en onze fietsen met 7 versnellingen totaal niet matchen, iedereen fietst ons dan ook fluitend voorbij op mountainbikes met zoveel versnellingen zonder bepakking van 25 kg. met warm-, koud-, zon- en regenkleding. De warmte draagt ook niet bijzonder bij aan een ontspannen fietstochtje. Zo ook verdwalen, waar we de hele ochtend mee bezig zijn geweest, verdwaald in een bos met zanderige paden die allemaal omhoog gaan. Uiteindelijk worden we door een eenzame fietser op het goede spoor gezet en vinden we onze route weer. Helaas betekent dat nog meer steile hellingen in de brandende zon. Totdat, de verlossing, een treinstation met een trein die ons naar ons einddoel van de dag kan brengen. De automaat op het station is een soort van ingewikkeld apparaat waar je heel veel dingen in moet toetsen, er staat dan ook een lange rij van passagiers. Op het moment dat ik eindelijk aan de beurt ben, dendert de trein het station binnen. Ik laat het apparaat voor wat ie is, we sjouwen de fietsen de trein in. 'We spreken geen Duits als de conducteur komt', zegt F. want ja, spannend is dat zwartrijden toch wel. Bij onze eindbestemming komt de conducteur aangelopen en voordat hij ook maar de gedachte krijgt naar ons kaartje te vragen, zet F. zijn gezicht in de hulpstand. De conducteur sjouwt onze fietsen met bepakking en al uit de trein en bedankt ons voor het rijden met Duitse spoor. Graag gedaan!

Lees meer >> | 1837 keer bekeken

In de trein

Een krakende stem door de luidspreker, het is nauwelijks te verstaan. Ik zit in de trein, onderweg naar C. in het midden van het land. De trein staat alweer enige tijd stil. Het is een lang verhaal en de conducteur doet zijn uiterste best ons, de arme sloebers in de trein, op de hoogte te houden, zonder te weten dat de geluidsinstallatie niet werkt. Er komen slechts flarden van zijn tekst door, waarvan de belangrijkste ‘Man op goederentrein’  toevallig wel heel helder te horen is. Man op goederentrein?? Man op goederentrein die voor onze trein rijdt. So what? In India doen ze daar niet zo moeilijk over. Daar zitten hele dorpen boven op de trein, beetje curry eten, de wind door de haren, af en toe bukken voor een tunneltje. Gaan we hier dan een beetje moeilijk doen over een man boven op een goederentrein?

Lees meer >> | 9600 keer bekeken

Zeuren!

Weet je waar ik een ongelooflijke hekel aan heb? Zeg maar een bloedhekel. Aan mensen die zeuren en niet zo maar zeuren maar die daar hun tweede natuur van gemaakt hebben. Kinderen kunnen zeuren, maar dat vind ik toch eigenlijk weer wat anders. Daar heb ik ook een hekel aan, maar daar kan met de nodige portie tucht uiteindelijk nog wel iets goed van komen. Nee, ik bedoel dus volwassenen die zeuren en die zich daar als het ware in hebben gespecialiseerd en op alles wat hun gevraagd wordt wel een zeurantwoord klaar hebben. Alles is moeilijk, onmogelijk, al eerder gedaan of niet gelukt. En dan met zo’n sloom zeurstemmetje, dat als zo iemand zijn mond opendoet je direct alle vluchtwegen in ogenschouw neemt om het hazenpad te kunnen kiezen. Zo ver mogelijk van die persoon vandaan om die stem die dwars door je heen sijpelt maar niet meer te hoeven horen. Het liefst blijf ik bij deze mensen uit de buurt, maar je hebt weleens van die onbewaakte momenten dat je er geen erg in hebt en je weer zo’n figuur tegenover je treft die jou deelgenoot maakt van zijn kwalen waar hij door geteisterd wordt en al het onheil dat alleen hem treft. Ik wil nog weleens beleefd blijven of laten zien dat ik een opvoeding hebt genoten, maar dit vergt wel het uiterste van mij en soms gebeurt het dat er ineens een stilte valt, de persoon kijkt mij vragend aan. En ja hoor, natuurlijk had ik het allang opgegeven te luisteren en daar gaat die vuile gluiperd mij een vraag stellen. Dat is het moment voor grof geschut, ik haal uit met alle kracht die ik in me heb, ik geef hem een flinke hengst en raak zijn hoofd. Hij is zo verbaasd dat hij mijn andere hand niet verwacht die ik rechtstreeks in zijn maag plant. Hij slaat dubbel en kan nog slechts een rochel voortbrengen, hij hapt naar adem. Missie gelukt, de mond is gesnoerd. Maar in plaats daarvan vraag ik: ‘Eh, sorry, wat zei je ook al weer?’

Lees meer >> | 1974 keer bekeken

Hij

Daar komt hij,  aangelopen over het parkeerterrein richting terras. Het is warm en stil op het parkeerterrein, slechts het geluid van de enkele auto op de snelweg die langs het parkeerterrein loopt, verstoort de dampende stilte. Een vreemd fenomeen deze stille 3-baanswegen in dit zuidelijke warme land. Hij is omstandig uit zijn auto gestapt en ik als toeschouwer moet wel kijken. Hij loopt wijdbeens, de dikte van zijn gespierde bovenbenen dwingt hem zijn benen wijd uiteen te zetten bij het lopen. Hij wordt gevolgd door zijn vrouw op van die onhandige hakjes die haar slechts toestaan tot trippelen in plaats van een stevige stap te maken, daarbij is ook de kleding van deze hoogblonde dame debet. De schoentjes zijn goudkleurig en bestaan uit heel veel hoge hak met slechts een paar bandjes om de voet. Alles is cliche en zo heerlijk om naar te kijken, cliche’s zijn er tenslotte niet voor niets. Hij kijkt rond, het zo goed als lege parkeerterrein over, hij doet er alles aan om gezien te worden. Zijn bovenarmen steken uit het mouwloze shirtje, ze zijn dik en gespierd en ik moet ineens denken aan het tekenfilmpje Popey the Sailorman, die met die worstarmen die uit zijn mouwen puilen als hij in een ruk een blik spinazie opent, deze in zijn mond giet en vervolgens als een uzi zijn vriendin Olijfje van de een of andere ramp gaat redden. Ook bij deze opgedikte man laten zijn armen het niet toe de marshouding aan te nemen. Zijn borstkast puilt uit het shirtje.

Lees meer >> | 2007 keer bekeken