Ada Krowinkel

In de kerk word ik met een driftig gebaar weggewuifd. Ik zie ergens in de verte het hoofd van Arno met zijn camera op een kerkbank, hij op zijn knieën erachter. Hij komt maar net met zijn hoofd boven de kerkbank uit. Ik loop door en bedenk dat dit niet voor mij bestemd kan zijn. Er volgt een nog wat driftiger wegwuifgebaar, nu met giftige blik. Ik deins naar achteren en loop terug.

Ik bevind me ergens in Frankrijk en met mij 8 fotografen die een cursus volgen. Ik doe niet mee met fotograferen maar hoor wel bij de groep. Elke avond is er een fotobespreking van de resultaten van de opdrachten van die dag. Ik zit bij deze besprekingen als toehoorder.

‘Ik was aan het fotograferen met mijn groothoeklens’, zegt Arno, ‘jij stond vol in beeld’. Tuurlijk denk ik. Wat later loop ik verschillende keren op zijn verzoek het stoepje op en af het portaal in van de kerk. ‘Nee, niet goed, nog een keer’, zegt Arno. ‘Doe je tas eens af, ja ook die rugzak. Nu nog een keer, nee precies in het midden, daar bij de zon, ja met die schaduw. Ja nog een keer.’ Het wordt een mooie foto. Bij de bespreking hoor ik dat het hoofd van de persoon niet interessant was, die moest er af.

Ik zie Hans in het struikgewas schuifelen met zijn schuiftrompet,  zo noemt hij zijn telelens en Jan verdwijnt in een koolzaadveld om minuten later verder weg weer te voorschijn te komen. Maggie ligt languit op een brug voor haar ultieme foto en ook Ben en Wilbert gaan plat in de kerk om hun kleine mannetje te fotograferen. Een cryptische omschrijving van de opdracht van die dag. Kleine poppetjes fotograferen in een sociale omgeving. Je zet bijvoorbeeld een poppetje van een wegwerker in een gat in de muur en vervolgens maak je een foto van dichtbij, alsof het lijkt of dat poppetje een echt mens is die aan het wegwerken is. De poppetjes zien er zeer realistisch uit.
 
Ik heb ook geleerd dat tuinieren niet uitsluitend in je eigen tuin hoeft te gebeuren. Je voegt iets toe of haalt iets weg tijdens het fotograferen. Bijvoorbeeld een tak die neergelegd wordt of takken die juist weer weggehaald worden. Tuinieren is een ander woord voor manipuleren tijdens het fotograferen. En mensen die toevallig in beeld komen? Dan wordt het feest en iedereen is blij een levend wezen te kunnen fotograferen na al die koolzaadvelden.

Sinds ik als toehoorder bij de dagelijkse fotobesprekingen heb gezeten kan ik niet meer ongestoord naar een landschap kijken. Ik zie alleen nog maar lijnen die recht zijn, lijnen die krom lopen en die mij wel of niet het beeld intrekken. Ik zie cirkels en rode fietsjes die er niet zijn. Rode fietsjes als metafoor voor een beeldtrekker. In de koolzaadvelden zie ik spuitsporen, alleen de lucht blijft de lucht, maar soms iets te veel.
Ik leer veel over remsporen die beter nog wat aangezet kunnen worden. En als Wilbert eindelijk een ongecropte (ongesneden) foto inlevert is iedereen van mening dat als er een stukje afgehaald wordt, deze stukken beter wordt.

 Titel: Little people. Foto gemaakt door Hans Willemsen