Rafael Burgos
In elke plaats waar wij op vakantie zijn, proberen we een muziekuitvoering bij te wonen, het liefst in een mooi oud theater of concertzaal. Zo ook in Madrid waar we een aantal dagen zijn. We hebben plaatsen besteld in het Teatro Real en daar zitten we dan, hoog in de nok, moe van al die trappen die we op moeten. Op de plattegrond leek het zo’n mooie plek.
Brahms en Beethoven staan deze avond op het programma met een zekere Rafael Burgos als dirigent. Als Burgos op komt ben ik teleurgesteld. Een wat oudere man die nogal plechtstatig het podium opstapt. Het is niet zozeer de leeftijd, maar de plechtstatigheid waarmee hij het podium opstapt die mij teleurstelt. De muziek klinkt goed, daar kan weinig mis aan gaan, een solide programma. Burgos en het orkest doen wat ze moeten doen, het is allemaal nogal voorspellend, men doet zijn ding. Ik mis de passie. Ik hou van dirigenten die de musici uitdaagt, die ze achternazit, de zweep eroverheen gooit, iemand die met heel zijn lijf dirigeert, kortom die het gevecht aangaat. Maar niets van dit alles, we moeten moeite doen niet in slaap te vallen. Wel wat anders dan die keer in Italie in een heel klein theatertje. We moesten toen heel veel moeite doen om kaartjes te bemachtigen, dat ging via allerlei slinkse wegen en we hadden uiteindelijk helemaal geen vertrouwen in dat het nog wat zou worden. In dat theatertje waren opvallend veel hele oude vrouwtjes daar bij dat concert die in de pauze allemaal naar het toilet moesten. Ik had de pech achterin de rij te staan. Al die oude vrouwtjes moesten ondersteund worden naar het toilet en je kon er onmogelijk aan voorbij gaan. Toen de pauze voorbij was, waren al die oude besjes klaar, maar ik moest me haasten om niet in het donker op zoek te gaan naar mijn plaats. En toen kwam die dirigent, ook al stokoud, maar met wat een passie! Hij dirigeerde zo wild en zo met al zijn ledematen dat hij op een gegeven moment zijn dirigeerstokje zo de zaal in smeet, recht op al die oudjes die vooraan zaten. En snel dat ze bukten! Het scheelde niet veel of 112 moest gebeld worden. Onverstoord pakte de dirigent een nieuw stokje en daar ging hij weer, volop in de strijd! Nee, dat zal Rafael Burgos nooit overkomen, die blijft gewoon de maat slaan totdat de dood erop volgt.
