Windmolensex?
Mogen we ons even voorstellen? Lieve en Heer, wij doen aan co-operations, en dat doen wij zeer regelmatig. Wij moeten wel, wij moeten overleven, anders zijn wij binnen de kortste keren verdwenen, het is voor ons een overlevingsstrategie. Een strategie die helemaal niet moeilijk is, niemand heeft het ons geleerd, wij doen het gewoon. Wij zijn blij dat we luid en duidelijk op de windmolen mogen laten zien wat we bedoelen, altijd handig voor de soortgenoten die daar rondvliegen. En voor de mensen die naar ons kijken? Mmm, die zullen vertederd naar ons opkijken in onze rood/zwarte jasjes, want die houden we wel gewoon aan.
Dit is de motivatie die ik instuurde n.a.v. het verzoek vorige maand van Bubble Projects een voorstel in te dienen om mee te doen aan kunst op windmolens. Een jury met o.a. Alexander Pechtold, kiest uiteindelijk 24 kunstenaars die daadwerkelijk aan de slag gaan. Het thema is ‘Co-operations’. De windmolens staan op windpark de Bjirmen in Oosterbierum in Friesland en windpark Jaap Rodenburg bij Almere. Het kunstwerk wordt op polyester doek gemaakt en op 3 meter hoogte rondom de windmolen bevestigd.
Mijn hoofd begon direct te werken, hoe verbeeld je nu ‘co-operations’ zonder in de geijkte beelden te vervallen van ‘handen die elkaar vast houden’, ‘puzzelstukken die in elkaar vallen’, dat weten we ondertussen wel. Wat is nu de meest elementaire uiting van co-operations? En waar houden we ons (bijna) allemaal bezig? Met sex toch? Samenwerken, hoewel het woord ‘werken’ in dit geval wat minder op zijn plaats is, om de soort in stand te houden, althans zoals het oorspronkelijk was bedoeld. Maar ja, ga ik daar een paar copulerende figuren aan zo’n windmolen hangen? Ik zie Fred Veenstra, burgemeester van Franekerdeel al met een rood hoofd de impleciete vragen van al die journalisten beantwoorden en zou mijn voorstel uberhaupt al door de jury komen? Maar ja sex moest er toch in. Totdat ik een lieveheersbeestje in mijn badkamer vond en daar was het ineens. Copulerende lieveheersbeestjes, dat moest het worden. Lieveheersbeestjes zijn vertederend, ze heten tenslotte niet voor niets zo. Op dit moment ligt mijn voorstel met motivatie bij de jury, ben benieuwd wat ze ervan vinden. Ik zie het zelf al helemaal voor me, Lieve en Heer in hun rood/zwarte jasjes ‘lekker bezig’ op de windmolen! En al die mensen op de grond die met een grote smile op het gezicht naar boven kijken. Ik zou als jury wel weten!
