De kapper
Eerder dit jaar kreeg ik een telefoontje of ik wilde exposeren bij een kapper. Mijn eerste reactie was: niet doen, mijn werk is daar veel te goed voor. Ik geef toe, een nogal arrogante houding en dat besefte ik direct. Mijn nuchtere verstand gaf de doorslag, beter bij de kapper dan in mijn slaapkamer. Al mijn doeken staan namelijk als ze niet op expo's hangen, in mijn slaapkamer wegens plaatsgebrek. Dus daar toog ik dan afgelopen week naar de kapper met heel veel doeken in de auto. Bij de kapper ontmoette ik de vertrekkende exposant met handen vol met onverkocht keramiek. Ik was direct verkocht door een keramieken ketting, zo wondermooi van vorm, kleur en helemaal voor mij gemaakt. Op straat wisselde deze ketting dus van eigenaar. Verdomd, ik weet het gewoon, exposeren kost dikwijls heel veel geld! Bij de kapper werd het een vrolijke boel, de dames met hun hoofd in de wasbak gaven onverminderd commentaar op de werken, hielpen bij het rechthangen (nee, een beetje naar rechts, oh nee naar links, of toch maar ...), 'oh die vind ik mooi! 'Je moet die ander daarbij hangen!' De eigenaar had er ook zin en tussen het knippen, wassen, watergolven door kwam hij ook met suggesties en niets was hem te dol. Na 2 uur ging ik heel vrolijk naar huis. Of ik iets zal verkopen? Wie het weet mag het zeggen, maar wat ik wel weet dat kunst niet alleen maar zweten is, maar soms ook heel erg lachen!